Έτσι
κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ
στα Βαλτσινιώτικα
θα
λέμε τον καημό μας,
τα
βάσανα, τις πίκρες μας,
τα
ωραία απ’ το χωριό μας.
Θέλω
να γίνω υπουργός, να τρώω και να πίνω,
να
είμαι πάντα ξαπλωτός, συνάμα να τα ξύνω
κι
απ’ το πολύ το ξύσιμο, σχεδόν να τα ματώνω,
τον Έλληνα τον φουκαρά μετά να ξεβρακώνω…
Είναι
πολύ σκληρή δουλειά συνέχεια να τα ξύνεις,
να
κάνεις και τις μπάζες σου και λόγο να μην δίνεις.
Κουράζονται οι υπουργοί συνέχεια να τα ξύνουν,
γι’ αυτό οι νόμοι μας πολλά προνόμια τους δίνουν.
Μισθούς βαρβάτους,
δάνεια, κι αυτό δεν είναι πλάκα,
αφού
όλα τα χρέη τους τα ρίχνουν στον «Μαλάκα».
Κι
ο κόσμος ψάχνει δανικά το μήνα για να βγάλει
του ’γινε αβίωτη η ζωή κι ο βίος μαύρο χάλι.
Αναστάσιος Αναστασίου
