Μοιάζει
με ένα φτερό που χαϊδεύει τις παρειές τ’ ουρανού. Ή σαν μια σκούπα μάγισσας,
ορθωμένη ανάποδα, έτοιμη για μια αστραπιαία απογείωση, αν κάποιος κάνει το
λάθος και καθίσει πάνω της. Εν πάση περιπτώσει είναι πάντα ένα ασημένιο καβάκι,
που απομυζεί όλο το φθινοπωρινό φως και καταυγάζει έντονα και κυκλοτερώς τη
λαμπερή ακτινοβολία του. Όλα συμβαίνουν μέσα στο μεσημέρι που αργά και σταθερά
λυγίζει προς το απόγευμα. Η μέρα φθίνει με αναλαμπές που όλο αδυνατίζουν κι εγώ
κολλώ το βλέμμα μου στο κάθετο καβάκι, νοσταλγώντας όλα τα πικραμένα χρόνια της
ζωής μου.
Του
Ηλία Κεφάλα
