Κάθε άνθρωπος της τέχνης πρέπει να φυτεύει μια δάφνη στον κήπο του. Όχι μόνο για το μεθυστικό της άρωμα, όχι μόνο για την εξόφθαλμη ομορφιά της που αγλαΐζει τη γωνιά του κήπου, όχι μόνο για τη συνεισφορά της στα μυστικά της κουζίνας, αλλά περισσότερο για τούτο: να μην αδημονεί ο καλλιτέχνης για το πότε θα δαφνοστεφανωθεί. Όποτε θέλει θα κόβει ένα κλαδί και θα στεφανώνεται μόνος του. Κι αν θελήσει κάποια στιγμή να μασήσει τα φύλλα του ελαιοφόρου δέντρου θα δίνει και χρησμούς για το άχαρο μέλλον μας.
Του Ηλία Κεφάλα
