Στέκει ακόμα για να δείχνει τα κλέη μιας άλλης εποχής. Φαντάζει σαν ένα μικρό αρχοντόσπιτο μεγαλοκτηματία, τηρουμένων πάντα των αναλογιών για τους κάθε λογής μεγάλους. Η επιλογή του ροζ χρώματος, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πάγια επιλογή της ώχρας σε όλον τον θεσσαλικό κάμπο, μια ώχρα ομόλογη με τα ώριμα σιτάρια και καλαμπόκια, μας κάνει να φανταστούμε έναν γραμματιζούμενο ή απλώς ταξιδευτή στα μέλη της οικογένειας με γνώσεις νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Θα ήταν, τάχα, εδώ μόνιμος κάτοικος ή συχνός επισκέπτης; Θα χάρηκε ή θα λυπήθηκε περισσότερο, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας αυτές τις σκάλες; Όμως η πτώση των οίκων είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο. Η φθορά σαν ένα ανίκητο σαράκι ήταν και είναι πάντα εδώ, για να σκάβει και να γκρεμίζει από μέσα κι απ’ έξω. Να ερειπώνει.
Του Ηλία Κεφάλα
