Στάλος, λοιπόν, και σκάρος. Πρόκειται για δύο λέξεις που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, εκτός κι αν έχουν μνήμες υπαίθριου βίου. Εδώ, κάτω από τα πυκνά κλαδιά του γιγαντόσωμου δέντρου, σταλίζει το κοπάδι των αιγοπροβάτων και τώρα έχει σκαρίσει ήδη για τη βοσκή του. Με εντυπωσίαζαν και με εντυπωσιάζουν πάντα αυτά τα «κενά» μέρη, οι άδειοι τόποι, που υποκύπτουν στη σιωπή και την οντολογική αταραξία. Εκεί νιώθω να με συσπειρώνει ο κλοιός του κενού και να με αποδίδει στον εαυτό μου ως ολοκληρωμένη υπαρκτική μονάδα. Επειδή ο βίος μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά πορεία από κενό σε κενό. Εκεί όπου κτίζουμε ξανά και ξανά τον εαυτό μας. Κι όλο τον συμπληρώνουμε.
Του
Ηλία Κεφάλα
[Φωτογραφία: Elnaz Sarkhosh, συνοδοιπόρος]
