Έτσι κι αλλιώς
κι αλλιώτικα
εδώ στα
Βαλτσινιώτικα
θα λέμε τον
καημό μας,
τις πίκρες μας,
τα βάσανα,
τ’ άσχημα απ’ το
χωριό μας.
Αν ήμουνα πρωθυπουργός
σ’ αυτήν εδώ τη χώρα
κι αν οι πολίτες
μού ’στελναν αναφορά σαν τώρα
κι είχα ως
υπηκόους μου βλάκες, γελαδαρέους
αυτά περίπου θα
’γραφα, για αυτούς τους πειναλέους:
«Αγαπητοί πολίτες
μου, που βρίσκεστε σε χάλι
και είδα να μου
γράφετε, με λύπη μου μεγάλη,
εδιάβασα την
κάθε μια κι εγώ αναφορά σας,
πως πάλι παίζουν
ταμπουρά σαν πέρσι τ’ άντερά σας.
Τι διάολο, βρε
αδερφέ, δεν σκέφτεστε λιγάκι
ότι ξεπέφτετε
και σεις για λιγοστό ψωμάκι,
να κάθεστε να
γράφετε σ’ εμένα πως περνάτε
κι ακόμα το
χειρότερο, να λέτε πως πεινάτε.
Δεν βρήκατε ένα
ζήτημα που να ’ναι πιο σπουδαίο:
τον πόλεμο, τα
αθλητικά, το βάδισμα της χήνας…
και κάθεστε
χωρίς ντροπή και μ’ αίσθημα χυδαίο
επήγατε και
βρήκατε το ζήτημα της πείνας.
Δεν λέω πως η
τύχη σας δεν με ενδιαφέρει,
διότι όπως
ξέρετε και τώρα και προ χρόνων,
για σάς φροντίζω,
ορκίζομαι, να μου κοπεί το χέρι,
για σάς εγώ κουράζομαι
στον ένδοξό μου θρόνο.
Μα εγώ δεν έχω
αρκετά και για τον εαυτό μου
κι η κρίση όπως
ξέρετε κι εμένα με πιέζει.
Μακάρι να
αυξάνονταν κι εμένα ο μισθός μου
και σ’ όλους σας
θα έκανα με τη σειρά τραπέζι.
Βεβαίως είναι
άσχημο κανένας να πεινάει,
αν και δεν
δοκίμασα ποτέ μου τι σημαίνει,
μα όταν τη χώρα
σου, Σωτήρας κυβερνάει,
πρέπει καθένας
κι άθελα να λέει πως χορταίνει.
Μπορεί να
γράφετε σε εμέ για το κάθε τι,
όμως μην
αναφέρετε αν τρώτε ή αν πίνετε,
γιατί μ’ αυτά θα
χάνετε αδίκως το χαρτί,
αφού γνωρίζετε
καλά, πως τίποτε δεν γίνετε.
Εν τούτοις, αν
νομίζετε στ’ αλήθεια πως χορταίνετε,
όταν την πείνα
έγγραφο σ’ αμέ διαβιβάζετε,
σας βεβαιώ πως
και πολύ δεν θα μου κακοφαίνεται
κι η κάθε σας αναφορά προθύμως θα διαβάζεται».
