Του Ευαγγέλου
Στάθη φιλολόγου
Τα
Πασχαλιάτικα τραγούδια, τα τραγουδούσαν οι ηλικιωμένες γυναίκες στον τεράστιο
χώρο μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, τις τρεις ημέρες του Πάσχα.
Τα απογεύματα αυτών των ημερών μετά την απόλυση του πασχαλιάτικου εσπερινού
όλες οι γυναίκες, πιασμένες χέρι-χέρι και με πολλά βήματα μπροστά και ένα πίσω,
έλεγαν:
Ήρθαν τα πασχαλιόγιορτα
Ήρθαν
τα πασχαλιόγιορτα κι οι ’πίσημες οι ημέρες,
αλλάζουν
μάνες τα παιδιά και οι πεθερές τις νύφες
αλλάζει
και η χήρα τα παιδιά, υγιό και δυχατέρα.
Τον
γιο τον ντύνει στα κόκκινα, τη δυχατέρα στ’ άσπρα
κι’
αυτή στα καταγάλανα σαν χήρα νιά που είναι.
Του παπα-Γιώργη
το παιδί
Του
παπα-Γιώργη το παιδί του παπα-Γιώργ’ τ’ αγγόνι
από
μικρός στα γράμματα, μικρός στα βιλαέτια.
και
τώρα στα γεράματα ν’ αρματολός και κλέφτης.
Ν’
όλα τα κάστρα πάτησε κι όλα τα μοναστήρια
και
του Βαρλάμη το κελί δεν μπόρειε να πατήσει.
Τροΐουρ’
τροΐουρου τό ’φερνε, τροΐουρ’ τροΐουρου το φέρνει.
Το
Γούμενο παρακαλεί για να κατέβει κάτω.
-
Κατέβα κάτω, Γούμενε, να με ξεμολογήσεις.
Τόσα
κοράσια φίλησα και τόσες παντρεμένες
κι
οι παπαδιές κι οι καλογριές λογαριασμό δεν έχουν.
Της Αγίας Σοφιάς
Δεν
είναι κρίμα και άδικο παράξενο μεγάλο
που
ζέψανε τον Κωνσταντή με τα’ άγριο το βουβάλι
να
κουβαλήσουν μάρμαρο και κόκκινο λιθάρι
να
φτιάξουν την Αγία Σοφιά το μέγα μοναστήρι
πού
’χει τρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες
κάθε
καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος.
(Ελένη
Νικολάου Τζίμα)
