Εκεί
κάτω, χαμηλά στη γη, σχεδόν σύρριζα, αναπτύσσεται μια λεπταίσθητη ανθοφορία άσημων
λουλουδιών. Αν έχουν όνομα, θα το ξέρουν μόνον οι λιγοστοί βοτανολόγοι, ενώ για
μας τους άλλους είναι ανώνυμα κι ας είναι τόσο οικεία στη ματιά μας. Με συναρπάζει
αυτή η αίσθηση της κομψότητας και της απόλυτης ευγένειας, που αναδίνει η λεπτεπίλεπτη
κορμοστασιά τους. Με γοητεύει η αλληλένδετη ανάπτυξή τους με υψηλόμισχες συσπειρώσεις
και συσφίξεις και με κοινό γνώρισμα το τέντωμά τους προς τον ουρανό. Η τάση τους
είναι προς τη διαρκή αιώρηση και τη διαρκή αναπτέρωση. Δεν ξέρω για το βεληνεκές
της ευωδιάς τους. Ίσως επειδή ποτέ δεν έσκυψα τόσο χαμηλά, έστω και για μια ελάχιστη
συνεννόηση μαζί τους.
Αλήθεια, λέω, γιατί διστάζουμε τόσο πολύ να ταπεινωθούμε;
Του
Ηλία Κεφάλα
