Αυτό το ρηχό ποταμάκι δεν κατεβάζει μόνο τους παγερούς σταλαγμούς του χιονιού, αλλά και τις αμέτρητες μνήμες από τα πίσω χρόνια. Και βέβαια δεν θα μπορέσει ποτέ να μου ξαναδώσει εκείνη την εντελώς παραμυθένια εικόνα των παιδικών μου χρόνων, όταν ήταν σκεπασμένο με παγωμένο χιόνι και το νερό κυλούσε κρυφά και αργά-αργά κάτω από τον άσπρο μανδύα του και, όπου μπορούσε να ανασάνει, εκτόξευε πυκνούς ατμούς, ζωγραφίζοντας στην ατμόσφαιρα αγγέλους και άστρα. Ω εσείς κρυστάλλινα νερά, όσο μπορείτε ξεπλύνετε τις αμαρτίες μας, γιατί μας έχουν καταδικάσει.
Του
Ηλία Κεφάλα
