Ο
μπάρμπα-Γιάννης, με το προσωνύμιο φιλόσοφος, ήταν ένας πολύξερος θείος μου, που
έμαθε γράμματα και απέραντες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις μέσα στα «σχολεία» των
φυλακών, όπου ήταν έγκλειστος ως πολιτικός κρατούμενος. Ήταν ο μέντοράς μου. Ως
μαθητής Γυμνασίου προσέτρεχα πάντα στις γνώσεις του, όταν ήθελα να ετοιμάσω
κάποια γραπτή σχολική εργασία. Μου έμαθε τον Βάρναλη, τον Κοτζιούλα, τον Γληνό,
τον Παλαμά, τον Βαλαωρίτη. Επέμενε πολύ στον Καρυωτάκη και τον Ρίτσο, που τους
νόμιζε πιο σημαντικούς. Δεν ήξερε την ποίηση του Σεφέρη, ενώ είχε ακούσει γι’
αυτόν. Με παρότρυνε να πάρω ένα μεγάλο τετράδιο και να το γεμίσω με ποιήματα
των ποιητών αυτών, που τα αντέγραφα από τα βιβλία της δημοτικής βιβλιοθήκης.
Έτσι είχα την πρώτη προσωπική μου ανθολογία. Μου μάθαινε φράσεις κλισέ, για να
τις χρησιμοποιώ στις εκθέσεις μου. Κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά στα χαλαρά
χρώματα της δύσης, καλή ώρα τώρα, θυμάμαι τη φράση του: «όσο ρομαντική κι αν
είναι η δύση, δεν ξεπερνά ποτέ τη γοητεία της ανατολής». Τι κρίμα, όμως, δεν
μου έτυχε ποτέ ένα κατάλληλο θέμα εκθέσεως για να την επιπροσθέσω και να
θαμπώσω τη λεπτεπίλεπτη καθηγήτριά μου Έλλη Αρχιμανδρίτου.
Του
Ηλία Κεφάλα
