Μαθήματα παραδοσιακών χορών από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού

 

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, υπηρετώντας έναν από τους κύριους στόχους του, αυτόν της διατήρησης και της διάδοσης της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, οργανώνει μαθήματα ελληνικού παραδοσιακού χορού για όλες τις ηλικίες.

Τα μαθήματα ελληνικών παραδοσιακών χορών πραγματοποιούνται στην αίθουσα του πνευματικού κέντρου του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Στο πλαίσιο των μαθημάτων διδάσκονται ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί από διάφορα μέρη της Ελλάδας, ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας τους, στοιχεία λαογραφίας, καθώς και ενδυματολογίας.

Οι συμμετέχοντες έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν και να βιώσουν την ελληνική παράδοση μέσα από τους τρεις κύριους άξονές της: χορό, μουσική και ένδυμα.

Τα μαθήματα γίνονται μία φορά την εβδομάδα και διαρκούν μία ώρα.

Το πρόγραμμα των μαθημάτων έχει ως εξής:

Για το τμήμα ενηλίκων κάθε Δευτέρα από 17:00-18:00

Για το παιδικό τμήμα κάθε Τρίτη από 17:30-18:30

Πληροφορίες στον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού.

Οι τσουποπαγίδες (Αναμνήσεις του χωριού)

 

Πόσες φορές δεν έχουμε προσπαθήσει να θυμηθούμε μικρές στιγμές από την παιδική μας ηλικία; Στιγμές που μετατρέπονται σε αναμνήσεις και η αξία τους αναμετριέται αλύπητα με τον χρόνο για να αναδείξει τις καλύτερες, αυτές που θα μείνουν αξέχαστες για μια ζωή. Αναμνήσεις που ξέρουμε πως κάπου υπάρχουν αλλά δεν μπορούμε να τις  εντοπίσουμε. Γνώριμα και οικεία συναισθήματα που δεν μπορείς ακριβώς να τα εντοπίσεις. Σαν κόκκοι άμμου που μπλέχτηκαν μεταξύ τους, κι ενώ είναι πάντα εκεί φαντάζουν αδύνατο να τις εντοπίσεις ξανά. Κι όμως κάποιες φορές εντοπίζονται και να... αναδεικνύονται.

Εμείς στο Βαλτινό, από παιδιά μάθαμε να κυνηγάμε στη ζωή… Πότε με το λάστιχο, πότε μ’ αβρόχια, πότε με ξόβεργες και πότε με τσουποπαγίδες… Ξεχυνόμαστε στα χωράφια του Βαλτινού και κυνηγούσαμε το όνειρο.

Οι τσουποπαγίδες ήταν αυτοσχέδιοι μηχανισμοί που τις κατασκευάζαμε μόνοι μας, για να κυνηγάμε πουλιά. Συνήθως σ’ αυτές τις τσουπογαγίδες πιάναμε μικρά πουλιά, τσούπια, σπουργίτια, και καμιά φορά και κοτσίφια.

Αποτελούνταν από μια ξύλινη βέργα, από ένα ξύλινο σκάνδαλο και από έναν σπάγκο λεπτό. Στο ένα άκρο της βέργας γίνονταν μια εγκάρσια τρύπα. Δένονταν ο σπάγκος από το ένα άκρο της βέργας και από το άλλο άκρο περνούσε μέσα από την εγκάρσια τρύπα. Ο σπάγκος αυτός ήταν έτσι τεντωμένος ώστε η ξύλινη βέργα να σχηματίζει ένα ημικύκλιο. Σε κάποιο σημείο αυτού του σπάγκου γινόταν ένας κόμπος από τον οποίο, άρχιζε μια θηλιά. Ο κόμπος αυτός περνούσε μέσα από την εγκάρσια τρύπα του ξύλου και στερεώνονταν εκεί με τη μία άκρη του σκανδάλου, που έπαιρνε θέση οριζόντια και ήταν κατάλληλο μέρος να καθίσει το πουλί. Η θηλιά ανοίγονταν επάνω στο σκάνδαλο και κολλούσε στο άκρο αυτού με λίγο σάλιο.

Το σκάνδαλο με ελάχιστο βάρος, όταν δηλαδή πάταγε επάνω το πουλί, έφευγε από τη θέση του, άνοιγε η τεντωμένη βέργα και το πουλί πιάνονταν από τα πόδια με τη θηλιά, που έκλεινε αστραπιαία.
Εκτός από την ξύλινη βέργα, πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε την ατσάλινη βέργα της ομπρέλας και τοποθετούσαμε στο ένα άκρο της μια ξύλινη βέργα 10 -12 εκατοστά που είχε καρδιά μαλακή, και κάναμε εκεί την εγκάρσια τρύπα.
Όταν βγαίναμε για κυνήγι, αρματωνόμασταν, παίρναμε τις παγίδες τις κρεμούσαμε στους ώμους και τις στήναμε στα δένδρα, ή στα διάφορα παλούκια από φράχτες ή στα ψηλότερα κλαδιά των θαμνόδεντρων. Καταλαβαίναμε που σύχναζαν και που λημέριαζαν τα πουλιά, από τις κοτσουλιές που άφηναν και εκεί σ΄ αυτά τα μέρη στήναμε τις παγίδες.

Έτσι το πουλί (τσούπος) έβρισκε το ψηλότερο μέρος του κλαδιού, που ήταν τοποθετημένο το σκάνδαλο της παγίδας και ανυποψίαστο κάθονταν επάνω και παγιδεύονταν εκεί.
Εμείς τα παιδιά παρακολουθούσαμε από μακριά τις παγίδες μας και όταν βλέπαμε να πιάνετε κάποιο πουλί, τρέχαμε με χαρά να πάρουμε το θήραμα και να ξαναστήσουμε την παγίδα.
Κι έτσι ο καιρός περνούσε… και μεγαλώναμε… κυνηγώντας και εξερευνώντας τη ζωή!