Στέκεται εκεί φανταχτερό και εξημερωμένο ανάμεσα στις πυκνόφυλλες χλωρασιές. Μοιάζει
με το βραβείο της ημέρας. Σαν την απροσδόκητη έκπληξη της οδοιπορίας. Απλώνω το
χέρι μου να το δρέψω και να το χαρίσω στο ανθογυάλι μου, αλλά, όμως, διστάζω και
σταματάω με το χέρι μου μετέωρο. Άραγες, μου αξίζει; Μπορώ να το στερήσω από το
τοπίο; Όχι, όχι ποτέ. Αντί να είναι γέρας του μελαγχολικού οδοιπόρου, ας είναι κορώνα
αυτής της απόμερης φυσικής γωνιάς. Προτού έλθει κάποιος σκαιός και μου το κάψει.
Του
Ηλία Κεφάλα
