Το σπουργίτι
Επέστρεφα από το κυνήγι και περπατούσα στο δρομάκι του κήπου. Ο σκύλος έτρεχε μπροστά μου. Ξαφνικά μείωσε τα βήματα του και άρχισε να ελίσσετε σαν να εντόπιζε το θήραμα μπροστά του. Έριξα μια ματιά στο σοκάκι, είδα ένα νεαρό σπουργίτι με κιτρινωπό χρώμα, κοντά στο ράμφος του και χνούδι στο κεφάλι του. Είχε πέσει από τη φωλιά του, (ο άνεμος ταρακουνούσε δυνατά τις σημύδες του σοκακιού) και καθόταν ακίνητο, απλώνοντας αβοήθητο τα φτερά του, που μόλις είχαν αναπτυχθεί. Ο σκύλος μου το πλησίαζε αργά, όταν ξαφνικά ορμώντας από ένα κοντινό δέντρο, ένα ηλικιωμένο μαυρόστηθο σπουργίτι έπεσε κάτω σαν πέτρα μπροστά στη μουσούδα του. Αναμαλλιασμένο, παραμορφωμένο με μια απελπισμένη και αξιοθρήνητη κραυγή. Πήδηξε δυο φορές μπροστά από τα δόντια του ανοιχτού στόματος του σκύλου και όρμησε να το σώσει. Σκέπασε το παιδί του με το σώμα του, αλλά ολόκληρο το μικρό του σώμα έτρεμε από τον φόβο. Η φωνή του έγινε άγρια και βραχνή. Σχεδόν λιποθυμώντας από τρόμο θυσιάστηκε. Τι τρομερό τέρας πρέπει να του φάνηκε ο σκύλος κι όμως δεν μπόρεσε να μείνει στο μικρό ασφαλές κλαδί του! Μια δύναμη ισχυρότερη από τη θέλησή του το κατέβασε. Ο Τρεζόρ μου σταμάτησε, έκανε πίσω, πρέπει να αναγνώρισε τη δύναμη. Έσπευσα να τραβήξω στην άκρη τον αμήχανο σκύλο κι απομακρύνθηκα γεμάτος δέος! Ναι, μη γελάτε, ένοιωθα δέος και σεβασμό για αυτό το ηρωικό πλασματάκι, για την παρόρμηση της αγάπης του. Η αγάπη, σκέφτηκα, είναι ισχυρότερη από το θάνατο και από το φόβο του θανάτου. Μόνο με αυτή, μόνο με την αγάπη κρατιέται και προχωράει η ζωή!
Του Ιβάν Τουργκένιεφ
