Στα πρότυπα της αρχαίας Ελληνικής και Βυζαντινής
παράδοσης αλλά και με εμφανής στοιχεία της Αναγεννησιακής τέχνης του μπαρόκ, ο
ζωγράφος συμβολικά σμιλεύει και έντεχνα πλάθει τις αλληγορικές μορφές του σε
ένα συνδυασμό με μια λιτή και συμβολική νεκρή φύση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο
ίδιος πόζαρε σαν ο Δεκέμβριος, ο τελευταίος και γηραιότερος μήνας του χρόνου.
Όπως και στα λαϊκά παραμύθια οι μήνες είναι τα δώδεκα παλικάρια όπου σαν
ουράνιοι φτερωτοί άγγελοι έρχονται και φεύγουν μέσα στο χρόνο, ο κάθε ένας με
την δική του σειρά, προσφέροντας στους ανθρώπους τα πολύτιμα αγαθά τους.
Οι
ημίγυμνες αναγεννησιακές μορφές των μακρυμάλληδων νεαρών με το αθώο ηδυπαθές
βλέμμα θυμίζουν ''Βάκχο'' του Καραβάτζιο και ταυτόχρονα τις βυζαντινές
αγιογραφίες με την αυστηρότητα και το ιερό και επιβλητικό φως που εκπέμπουν.
