Η
νύχτα βάθαινε κι ήταν ο τόπος των κρυφών ονείρων. Δεκέμβριος. Μόλις ο πάγος
αφυπνίστηκε και ράγισε το τζάμι, ξύπνησα και σηκώθηκα παραδομένος στη θέα του
χιονιού. Τα μεσάνυχτα φωσφόριζαν απλωμένα. Θυμάμαι πως γοητεύτηκα και
φωτογράφισα κατάλευκο το νεαρό δεντράκι κι ύστερα τύπωσα το στιγμιότυπο που
έμοιαζε με ψέμα. Τι πυρετός υπνοβασίας. Έβαλα τη φωτογραφία στο τραπέζι και
ξανακοιμήθηκα. Το πρωί άνοιξα το παράθυρο κι έψαξα στην αυλή να βρω το χιόνι
που έπεφτε τη νύχτα, αλλ’ όμως δεν βρήκα τίποτα που κάπως το γεγονός να
μαρτυρά. Γύρισα μέσα και κοίταξα στο τραπέζι και να η φωτογραφία έστεκε εκεί
γεμάτη χιονισμένο φως. Τότε κατάλαβα πως ό,τι φωτογράφισα μέσα τη νύχτα ήταν
μονάχα το όνειρο.
Του
Ηλία Κεφάλα
