Εκείνο τον καιρό της μεγάλης ένδειας ἠμασταν τόσο πλούσιοι σε νερά, όσο φτωχοί είμαστε σήμερα που μας λείπουν. Οι συχνές βροχές πλημμύριζαν το χωριό κατά τρόπο που πολλές φορές θέλαμε βάρκα για να πάμε από το ένα σπίτι στο άλλο. Το περιγράφει θαυμάσια ο Ζήσης Σκάρος στο διήγημά του «Στον βάλτο για παπιά». Θυμάμαι τη μικρή λιμνούλα ακριβώς μπροστά στο σπίτι μας που γέμιζε νερά το φθινόπωρο και στέγνωνε την άνοιξη. Τα θεμέλια του πλίθινου σπιτιού μας βρέχονταν επικινδύνως. Τι χαρά, όμως, για τις χήνες και τις πάπιες και τι χαρά για τους κυνηγούς που θήρευαν μπροστά στα πόδια τους αγριόχηνες, αγριόπαπιες, κοτσύφια και καλλιμάνες. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα που ήρθε ο παπάς να ευλογήσει και να εισπράξει την αμοιβή του (συνήθως σε είδος: τσιγαρίδες ή λουκάνικα) και θρηνολογούσε από την αντίπερα όχθη της λιμνούλας, φωνάζοντας τι κρίμα που δεν μπορεί να περάσει με το κατάφορτο γαϊδούρι του για να μας ευλογήσει. «Ευλόγησέ μας από εκεί», του φώναζε ο πατέρας μου. «Δεν πιάνεται από εδώ», απαντούσε ο παπάς, «πρέπει να μπω στο σπίτι». Αλησμόνητες εποχές που σήμερα μας συγκινούν με την ακαταμάχητη νοσταλγία τους. Κι εγώ φοιτητάκος στο πρώτο έτος, μόλις είχα προμηθευτεί με χίλια ζόρια μία φθηνή Lubitel, την έβαζα στο αυτόματο και φωτογραφιζόμουνα σε κάθε γωνιά. Ναρκισσισμοί ή απλώς η χαρά του εργαλείου.
Του
Ηλία Κεφάλα
