Εστιάζοντας
το βλέμμα στην ατμοσφαιρική εικόνα ενός θυμιατού που λιβανίζει τον χώρο,
περισσότερο για την εικαστική και αισθητική της αξία, παρά για την διαδικασία
του εκκλησιαστικού τελετουργικού, αυτού καθ’ αυτού, υποβάλλεται ανάλογα και η στοχαστική σκέψη:
Ο μυροβλύτης χώρος πλημμυρισμένος από νεφελώδεις σχηματισμούς, φωτίζει τον
κόσμο, απαγκιστρώνει τον νου από τις υλικές μέριμνες και τον ταξιδεύει από τα
σκοτεινά βάθη του «είναι» στη ζωή που σκιρτά – άλλοτε σκληρά, άλλοτε σαν αύρα τ᾽
ουρανού. Αυτού του είδους τα εικαστικά δημιουργήματα συνταιριάζουν τέχνη, σκιές κι
αναλαμπές ενός βίου που δεν φοβάται το έρεβος, που δεν διστάζει ν᾽ αγγίξει τα
ανέγγιχτα, που δεν τρομάζει μπροστά στο φως που καταλάμπει την ύπαρξη.
Δ.Τ.
