«Με
έχετε δει σε όλες τις μορφές μου», ψιθύρισε το νερό. «Πότε σαν γοργοφτέρουγο
ποτάμι, πότε σαν ακίνητο έλος, πότε σαν ψιλή βροχή και άγρια καταιγίδα. Με
είδατε ακόμα και σαν τέναγος γεμάτο νούφαρα και φλάουτα βατράχων. Μ’ έχετε δει
να χορεύω στις στέγες, να πλήττω στ’ ανθογυάλια, να σας δροσίζω και να σας
ξεδιψώ. Μ’ έχετε δει, ναι, μ’ έχετε δει σε άπειρες μορφές. Άλλοτε σαν σύννεφο
και σαν δροσοσταλίδα και άλλοτε σαν αφρισμένο καταρράχτη. Όμως ποτέ δεν
καταλάβατε ότι παντού ήμουν μονάχα ένα σπάραγμα του πλάνητα βίου».
Του
Ηλία Κεφάλα
