Λίγες
σκέψεις στο ξεπροβόδισμα για το στερνό του ταξίδι.
Του Δημήτρη Τσιγάρα
Αγαπημένε
μου θείε.
Οδυνηρή
αλλά αδήριτη η πραγματικότητα, μας έφερε σήμερα όλους εδώ, για να σου
απευθύνουμε με ευλάβεια και σεβασμό το ύστατο χαίρε.
Έφυγες
χθες για τα ουράνια δώματα, μετά από ένα σύντομο, άνισο και άτυχο στη τελική
του έκβαση αγώνα, αφού πρώτα πάλεψες σαν πραγματικό παλληκάρι.
Σήμερα
σε ξεπροβοδίζουμε με πόνο ψυχής, στο τελευταίο σου ταξίδι.
Αγαπημένε
μου θείε Γιάννη, ευτύχισες να κτίσεις μαζί με την σύζυγό σου τη θεία Μαρία, το
έργο της ζωής σου. Μια αξιοζήλευτη οικογένεια, με τα θαυμάσια παιδιά σου, τον Αντώνη
και τη Ντίνα, με τους εξαιρετικούς συζύγους τους, Στέργιο και Άννα, και με τα
εγγόνια σου, Γιάννη, Σταύρο, Γιάννη, Άγγελο, Παναγιώτη και Μαρία, που τόσο πολύ αγαπούσες και τόσο πολύ καμάρωνες και ένοιωθες υπερηφάνεια!
Υπήρξες,
αθόρυβος και σεμνός στη διαδρομή της ζωής σου, με αξιόλογο και σημαντικό αποτύπωμα.
Διάβηκες τον Ρουβίκωνα της φτώχειας και τα κατάφερες να σταθείς όρθιος σε κάθε
δυσκολία της ζωής.
Ήσουν
ένας άνθρωπος που σκόρπαγε απλόχερα την αγάπη του στους φίλους, έστεργες σε
κάθε ανάγκη, μικρή και μεγάλη, συμπαραστεκόσουν με απαράμιλλη αγάπη και
φροντίδα στους συνανθρώπους.
Μας
αφηγούσες ιστορίες από τα δύσκολα χρόνια της ζωής σου.
Μας
έμαθες να αγαπάμε τα παραμύθια, τους θρύλους για τους ήρωες, τον τόπο που ζούμε
και τον ανθρώπινο βίο, με όλη του τη μιζέρια αλλά και το μεγαλείο του.
Kι
εμείς αντλούσαμε έμπνευση και δύναμη πλάθοντας ιστορίες, παραμύθια και
τραγούδια:
«Πότε
γεννήθηκες, πότε έγινες παιδί;
Κι όλο να βρέχει
μέσα σου, να βρέχει
Πότε μεγάλωσες,
πότε ανδρώθηκες;
Κι όλο να βρέχει
μέσα σου, να βρέχει
Και πότε γέρασες
κι ήρθε στα μάτια σου η αχλή;
Κι όλο να βρέχει
μέσα σου, να βρέχει».
Αγαπούσες
τον γενέθλιο τόπο σου, εργάστηκες με τιμιότητα και στάθηκες με αξιοπρέπεια
απέναντι σε κάθε δυσκολία. Τιμούσες το επάγγελμα του αγρότη και πότιζες με τον
ιδρώτα σου την μάνα γη. Ο μοναδικός ελαιώνας του χωριού, δίπλα στην Παναγία,
είναι δικό σου δημιούργημα και θα μας θυμίζει πάντα τον αγώνα σου για την
προκοπή.
Υπήρξες
ο συνεκτικός κρίκος της οικογένειάς σου με όλους τους συγγενείς. Διοργάνωνες,
με κάθε ευκαιρία, διάφορες συγγενικές μαζώξεις και χαιρόσουνα και σε χαίρονταν όλο
σου το σόι. Δεν είναι τυχαίο που, λίγες μέρες πριν από τον θάνατό σου, μας
αποχαιρέτησες κάνοντας ακριβώς το ίδιο.
Σήμερα
είμαστε όλοι εδώ για να σε αποχαιρετήσουμε κι εμείς.
Δυστυχώς
ή ευτυχώς αγαπημένε μου θείε, ο ανθρώπινος προορισμός έχει κατάληξη τον θάνατο.
Όλοι
μας κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουμε αναπόφευκτα το θάνατο.
Αλήθεια
όμως, χωρίς τον θάνατο θα μπορούσε να υπάρξει Θεός;
Λίγοι
άνθρωποι έχουν το προνόμιο να επιβεβαιώνουν τη ζωή τους, με την αξιοπρέπεια που
αντιμετωπίζουν τον θάνατο.
Θα στερηθούμε, θείε, εκτός από τη φυσική σου παρουσία, το ήθος, τις αρετές σου, τις σκέψεις σου και τις απόψεις σου για τη ζωή, τον αισιόδοξο τρόπο και τη θυμοσοφία με την οποία έβλεπες τα πράγματα.
Αυτό που μας παρηγορεί όλους, είναι ότι θα παραμείνεις στη μνήμη μας ως ένα καλό παράδειγμα ακέραιου χαρακτήρα ανθρώπου, έντιμου και άριστου οικογενειάρχη, με αρχές και αξίες.
Η
γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, οι συγγενείς σου και οι φίλοι σου, νοιώθουμε
υπερηφάνεια για σένα και θα θυμόμαστε για πάντα τις συμβουλές και τις
παραινέσεις σου για τα ωραία πράγματα της ζωής.
Το πέρασμά σου από αυτή τη ζωή θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας, καθώς θα θωρούμε την εικόνα σου εκεί, στο μπαλκόνι του σπιτιού σου, να κάθεσαι και να αγναντεύεις την πλατεία και τον ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού. Να μας καλημερίζεις το πρωί και να μας καλησπερίζεις το σούρουπο.
Αγαπημένε
μου θείε τελειώνοντας θα ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μας
πρόσφερες χωρίς καν να το γνωρίζεις.
Είμαι
σίγουρος ότι αυτό που αποκαλούμε «θαύμα
της ζωής», δεν μπορεί να μην έχει συνέχεια, και να τελειώνουν όλα εδώ.
Γι’
αυτό, σ’ αυτό το στερνό σου ταξίδι, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να δώσεις τα χαιρετίσματα
σε όλους τους τεθνεώτες του χωριού μας και όχι μόνον…
Καλό
σου ταξίδι και καλή αντάμωση.
