Έτσι κι αλλιώς
κι αλλιώτικα
εδώ στα
Βαλτσινιώτικα
θα λέμε τον
καημό μας,
τις πίκρες μας,
τα βάσανα,
τ’ άσχημα απ’ το
χωριό μας.
Ο Βαλτσινιώτης
κάθονταν
και έπληττε μια
μέρα,
φιλοσοφείν στοχαστικώς
κοπανιστόν αέρα.
Σε σκέψεις
αφαιρέθηκε,
σε βάθος πολύ
βρέθηκε
κι αφού το πολυσκέφτηκε
κουράστηκε, βαρέθηκε.
Έφαγε, καρδάμωσε,
έκλασε και
ρεύτηκε
κι ύστερα
κοιμήθηκε
ο δόλιος κι
ονειρεύτηκε.
«Να ποτίσω;» ρώτησε.
Ρώτησε και
πότισε,
βράχηκε,
λασπώθηκε
κι έτσι συναχώθηκε.
Και μετά απ’ όλα
αυτά
πυρετοί και
εμετά…
Τότε χειροτέρεψε
δεν έτρωγε και
έρεψε.
Και όταν το
ρολόι του
στον τοίχο τρεις
αντήχησε
«Τι το ’θελα το
πότισμα;»,
είπε και ξεψύχησε.
