Μια μέρα πριν γεννηθεί το σύμπαν,
η σιωπή κοιμόταν στο άδειο της βλέμμα.
Κι όμως, κάτω από εκείνο το αδιανόητο κενό
τρέμανε οι σπόροι των γαλαξιών,
οι ανάσες του χρόνου, τα μέλλοντα όνειρα.
Μια μέρα πριν γεννηθεί ο άνθρωπος,
η μήτρα ήταν σκοτάδι κι απέραντη θαλπωρή.
Κι όμως, κάτω από εκείνη τη σιωπηλή προστασία
τρέμανε τα μάτια που θα άνοιγαν στον κόσμο,
η πνοή που θα γινόταν κραυγή,
οι σκέψεις που δεν είχαν ακόμη όνομα.
Το σύμπαν γεννήθηκε με μια έκρηξη φωτός,
ο άνθρωπος με μια έκρηξη κλάματος.
Και στις δύο στιγμές, η σιωπή έσπασε∙
και ο χρόνος άρχισε να μετρά,
και η ύλη να ζητά μορφή.
Η πρώτη σπίθα του κόσμου
είναι αδελφή με την πρώτη αναπνοή του ανθρώπου.
Το άπειρο του ουρανού
καθρεφτίζεται στο άπειρο της συνείδησης.
Και κάθε άνθρωπος που γεννιέται
είναι μια μικρή επανάληψη της κοσμικής αυγής:
ένα τίποτα που γίνεται παν,
μια σιωπή που γίνεται φως.
Ίσως γι’ αυτό η ψυχή μας
κουβαλάει πάντοτε μια νοσταλγία για τα άστρα:
γιατί η γέννησή μας
είναι γραμμένη με το ίδιο μελάνι που γράφτηκε
η πρώτη σελίδα του κόσμου.
Δ.Τ.
