Τα «Ιδιωτικά»
Πανεπιστήμια και τα «Μη-Κρατικά». Ενημέρωση ή Προπαγάνδα;
Η
κυβέρνηση με την εξαγγελία της περί ίδρυσης Ιδιωτικών Πανεπιστημίων δεν
ξάφνιασε μόνο για την σπουδή της αλλά και με τον τρόπο που
την εξήγγειλε. Ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με την εν
λόγω εξαγγελία θα ήταν περίεργο να μην εστιάσει την προσοχή του στο επικοινωνιακό
κομμάτι αυτής.
Φαίνεται
πως το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και του υπουργείου Παιδείας
γνωρίζουν πολύ καλά την τεχνική και την τέχνη να βρίσκουν
τις κατάλληλες λέξεις για να παρουσιάσουν ένα νομοθέτημα-τομή για
την Ελλάδα. Φαίνεται να πιστεύουν πως μία εκπαιδευτική τομή σαν κι αυτή της
ίδρυσης
Κι
αυτό γιατί η αναγκαία κοινωνική συναίνεση και αποδοχή τέτοιων ριζικών
αλλαγών στα Πανεπιστημιακά δεδομένα της χώρας μας που αγγίζουν τα όρια
της αντισυνταγματικότητας, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση,
χρειάζεται και το ανάλογο γλωσσικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι, δηλαδή, και οι
πολίτες ειδικότερα πρώτα αποδέχονται τη «Λέξη» που κοινοποιεί-γνωστοποιεί
ένα νόμο (το γνωστό σημαίνον του Φερντινάν ντε Σωσσύρ) και μετά
υιοθετούν και το βαθύτερο πυρήνα–περιεχόμενο του νομοθετήματος (το σημαινόμενο).
Ειδικότερα
η κυβέρνηση απέφυγε να μιλήσει για «Ιδιωτικά» Πανεπιστήμια και αντ’
αυτού μίλησε για «Μη Κρατικά, Μη Δημόσια και μη Κερδοσκοπικά» Πανεπιστήμια.
Φαίνεται πως η λέξη «Ιδιωτικά» στην Ελλάδα προκαλεί ακόμη και σήμερα
περίεργα ιδεολογικά αλλεργικά φαινόμενα.
Έτσι
από την εξαγγελία απουσιάζει η ενοχλητική λέξη «Ιδιωτικά» και
αντικαθίσταται από τις αντίθετες με την προσθήκη του αρνητικού «Μη». Αυτό
έχει ως συνέπεια στο νου του πολίτη να μένει η θετική έννοια «Δημόσιο» και
να εξαϋλώνεται το αρνητικό «Μη».
Όλες
οι παραπάνω επικοινωνιακές ταχυδακτυλουργίες της κυβέρνησης
παραπέμπουν ευθέως στην «Διπλή Σκέψη», όπως αυτή αναπτύσσεται
και προβάλλεται ως αναγκαιότητα στο έργο του Όργουελ «1984». Μία «Διπλή
Σκέψη» που συνιστά το απόλυτο εργαλείο υποβολής και υποταγής των
πολιτών στα κελεύσματα της κάθε εξουσίας.
«Να ξέρεις και να μην ξέρεις, να συνειδητοποιείς
την πλήρη αλήθεια και να λες προσεκτικά κατασκευασμένα ψέματα, να εκφράζεις
ταυτόχρονα απόψεις που αυτοαναιρούνται…Να ξεχνάς αυτά που δεν βολεύουν και να
τα ξαναθυμάσαι όταν βολεύουν…».
Δεν απέχει πολύ, λοιπόν, από τα παραπάνω και η επικοινωνιακή τεχνική της κυβέρνησης που χρησιμοποιώντας το εργαλείο της «Διπλής Σκέψης» και εντάσσοντάς το στην ευρύτερη έννοια της «Νέας Γλώσσας» (new speak) προσπαθεί να μειώσει τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και να προκαλέσει στους πολίτες τη “δημιουργική σύγχυση”.
