Τι
ψάχνουμε άραγε να βρούμε στα παλιά;
Τι
νόημα ζητάει το παρελθόν, όταν όλα κοιτάζουν το μέλλον;
Ποια
ουσία ζωής να βρει κανείς στη γνώση των φευγάτων;
Προς
τι η καταβύθιση στην ιστορία, τη μυθολογία, τη μνήμη, την παράδοση;
Προς
τι η παραμυθία του γένους;
Κι
όμως δυνητικά, εκεί μέσα στο συντελεσμένο γεγονός της παρελθούσης εικόνας κάτι
αντιστέκεται στον μηδενισμό, στο άμορφο ή το τερατώδες του κενού, στην
απελπισία του εφήμερου βίου. Κάτι αθόρυβο γαληνεύει την ψυχή, απαλλαγμένο από
την κερδοσκοπία του νου και την απληστία της έντασης, καθησυχάζει την αγωνία,
ματαιώνει το αίσθημα της ματαιότητας, τελετουργεί υποβλητικά στην κάθαρση του
φόβου, αρμόζει το μέτρο στην αλαζονεία του εαυτού μας. Μας κοινωνεί στην
αλληλουχία του χρόνου, μας αξιώνει στη συνάφεια και στη συνέχεια του αέναου
κόσμου.
Πώς
να γίνουμε δέντρα μεγάλα δίχως ρίζες βαθιές;
Πόσο
να εκταθούμε, αν δεν πατήσουμε σε μνήμες που μας ξεπερνούν;
Πόσο
μακριά να φτάσουμε δίχως κέντρο, δίχως τόπο κοινό που να σταθούμε;
Ποιοι
είμαστε δίχως τους άλλους;
Από
δω περάσανε κι αυτοί κι εκεί που πήγανε θα πάμε όλοι.
«Καλά
να ’μαστε...», θα έλεγε χαμογελώντας κι η γιαγιά Αικατερίνη, ανάγοντας λιτά την
κοινοτοπία σε σοφία απαράμιλλη.
