Μια Διαδρομή Φύσης, Φιλίας και Ελευθερίας

 Κυριακάτικη Εκδρομή Αντώνη & Αρετής Τσιγάρα και Ηλία & Μαριέτας Στεργιόπουλου

Μια ακόμα μαγευτική Κυριακή γέμισε με εικόνες, μυρωδιές και εμπειρίες τα ζευγάρια Αντώνη και Αρετής Τσιγάρα και Ηλία και Μαριέτας Στεργιόπουλου, που μοιράζονται την αγάπη για τις μοτοσυκλετιστικές αποδράσεις. Η εκδρομή τους αυτή τη φορά ακολούθησε μια εντυπωσιακή διαδρομή, ξεκινώντας από την Πύλη Τρικάλων, συνεχίζοντας προς τα Στουρναραίικα και το Βαθύρρευμα, με ενδιάμεσες στάσεις για ανάσες δροσιάς και φωτογραφίες.

Ο δρόμος τους πέρασε από τη γραφική Μεσοχώρα, τη Γλίστρα και την ορεινή Αθαμανία, για να καταλήξουν στο αρχοντικό Βουργαρέλι. Από εκεί συνέχισαν προς την Άρτα, τη Φιλιππιάδα και, διασχίζοντας την Ήπειρο, έφτασαν μέχρι τα Γιάννενα. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με μια μαγευτική στάση στο Μέτσοβο και την επιστροφή στα Τρίκαλα.

Οι φωτογραφίες που απαθανάτισαν τις στιγμές τους αποτυπώνουν τη χαρά, την ελευθερία και την ανεμελιά που χαρακτηρίζει τις εξορμήσεις των τεσσάρων φίλων. Με τα κράνη τους, τα χαμόγελά τους και τα scooter έτοιμα για τις στροφές των βουνών, δείχνουν πως το ταξίδι είναι πάντα η καλύτερη αφορμή για να απολαύσει κανείς τη ζωή, τη φύση και τη συντροφικότητα.

Οι τέσσερις ταξιδευτές έχουν κάνει την Κυριακή μέρα εξόδου, εξερεύνησης και επαφής με την ελληνική φύση και ιστορία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεκινούν μια τέτοια διαδρομή, ούτε και η τελευταία. Οι διακοπές τους δεν ορίζονται από ημερολόγιο αλλά από διάθεση. Με αφετηρία την Πύλη και άξονα τις φιλικές τους σχέσεις και την αγάπη για τη μοτοσυκλέτα, συνεχίζουν να ανακαλύπτουν κάθε γωνιά της Ηπειρωτικής Ελλάδας.

Η συγκεκριμένη διαδρομή – ένα μωσαϊκό από βουνά, φαράγγια, ποτάμια και παραδοσιακούς οικισμούς – αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των επιλογών τους: αποφεύγουν τις πολυσύχναστες διαδρομές και αναζητούν αυθεντικές εμπειρίες, γεύσεις και ήχους από την καρδιά της ελληνικής υπαίθρου.

Καθώς η μηχανή βουίζει και ο δρόμος απλώνεται μπροστά τους, τα τέσσερα κράνη ενώνονται σαν σύμβολο μιας φιλίας που ταξιδεύει, εξερευνά και δεν σταματά. Για τον Αντώνη, την Αρετή, τον Ηλία και τη Μαριέτα, κάθε βόλτα είναι ένα νέο κεφάλαιο, μια νέα ιστορία. Και αυτή η Κυριακή, όπως πολλές άλλες, θα μείνει στη μνήμη τους – και στις φωτογραφίες τους – ως μια ακόμη υπέροχη μέρα στο ημερολόγιο των μικρών τους αποδράσεων.

Μια σχολική φωτογραφία του 1980

 

Απόφοιτοι του Τεχνικού Λυκείου Τρικάλων. Στην καρδιά της εικόνας, ο Διευθυντής Γιάννης Ζαφείρης — φιγούρα σταθερή, αυστηρή ίσως, μα ταυτόχρονα πατρική — στέκει με τη βαρύτητα που δίνει η εποχή και ο ρόλος. Γύρω του, οι καθηγητές με βλέμμα γεμάτο προσδοκία και καθήκον, κι εμείς, οι μαθητές, σε μια σύνθεση που μοιάζει να αγκαλιάζει τον χρόνο, καθηλωμένη για πάντα στο φωτογραφικό χαρτί.

Εγώ, καθιστός μπροστά του. Σαν να με ακουμπά το βλέμμα του, σαν να συνεχίζει ακόμη να με στηρίζει — όχι μόνο με τη γνώση, αλλά με κάτι πιο βαθύ: την αίσθηση πως ανήκεις κάπου, πως η εκπαίδευση δεν είναι μονάχα μαθήματα, αλλά σχέσεις, δεσμοί, τρόποι να σταθείς στον κόσμο.

Ήταν μια εποχή απλή, με λίγα μέσα αλλά πολλή ψυχή. Το προαύλιο ήταν γεμάτο φωνές, γέλια, όνειρα και μελλοντικά σχέδια. Τα δέρματα των μπουφάν, τα ριγέ πουκάμισα, οι γενιές που ήθελαν να φτιάξουν, να δημιουργήσουν, να φύγουν από τη φτώχεια, να βρουν τη θέση τους σ’ έναν κόσμο που άλλαζε αργά αλλά σταθερά. Και μέσα σ’ όλα αυτά, το σχολείο ήταν ένας φάρος. Όχι τέλειος, όχι πάντοτε δίκαιος, αλλά απαραίτητος.

Σήμερα, η φωτογραφία αυτή είναι πολύ περισσότερα από ένα στιγμιότυπο της μαθητικής ζωής. Είναι αρχείο μνήμης. Είναι το νήμα που ενώνει εκείνους που ήμασταν με εκείνους που γίναμε. Κάποιοι ίσως δεν είναι πια μαζί μας. Κάποιοι προχώρησαν μακριά, άλλοι έμειναν κοντά. Όμως σε αυτή τη φωτογραφία είμαστε όλοι εκεί — παρόντες, νέοι, με τα βλέμματα στραμμένα στο μέλλον, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει, αλλά πιστοί στην ελπίδα.

Ο χρόνος κύλησε, τα σχολεία άλλαξαν, οι αυλές έγιναν πιο σιωπηλές ή πιο ψηφιακές, όμως κάτι από εκείνη την εποχή επιμένει να μας συνοδεύει. Ίσως είναι η αίσθηση της κοινότητας, ίσως η δύναμη της συντροφικότητας, ίσως η μορφή του διευθυντή που στέκει ακόμη, έστω και νοερά, στο κέντρο κάθε φωτογραφίας του παρελθόντος μας.

Και τελικά, η μνήμη δεν είναι μόνο αναπόληση. Είναι χρέος. Να κρατήσουμε μέσα μας ό,τι αξίζει, να αναγνωρίσουμε ποιοι μας διαμόρφωσαν, να μοιραστούμε με τις επόμενες γενιές πως κάποτε, στο Τεχνικό Λύκειο Τρικάλων, το 1980, υπήρξε ένας κόσμος που ονειρεύτηκε. Κι αυτός ο κόσμος, με όλες του τις ατέλειες, ήταν όμορφος. Γιατί ήμασταν εμείς.

Δ.Τ.

ΣΚΟΛΥΜΟΣ

 

Μου είπαν ότι λέγεται σκόλυμος του πράσου, τι όνομα κι αυτό, αλλά οι γριές στα χωριά τον λένε έρωτα και ίσως δικαίως το μάτι τους λάμπει, καθώς μαζί με τη χαμηλή τη σχεδόν μυστική προσφώνηση του ονόματός του θυμούνται και πράγματα θαυμαστά. Σαν έρωτας λοιπόν απλώνει τα πέταλά του ακτινωτά σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει όσο περισσότερα βλέμματα μπορεί. Και κάπως το καταφέρνει. Αυτή είναι η αστρική του όψη βλέπετε. Μόνο που όταν τον πλησιάζουν για να τον δουν καλύτερα, τότε ακριβώς θέλει να ξεχάσει το επίσημό του όνομα και να συστήνεται μόνο με το λαϊκό. Δεν νομίζετε ότι έτσι του ανοίγουν περισσότερες πόρτες; Αυτός το πιστεύει σοβαρά.

Του Ηλία Κεφάλα