Διαμορφώνοντας
τις κατάλληλες συνθήκες για το πέρασμα της συνείδησης του ατόμου από το εγώ στο
εμείς, θέλει τον άνθρωπο να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Θέλει την
ανθρώπινη κοινωνία να εξελιχθεί μέσα από αρχές, αξίες και ιδανικά ενότητας,
αλτρουϊσμού και προσφοράς.
Θέλει να συνειδητοποιήσει, ο κάθε άνθρωπος, ότι «ο χορός των μελισσών» είναι
και δικός του χορός μέσα στην ανθρώπινη κυψέλη, και ότι ο ίδιος αποτελεί απλά
ένα κύτταρο ενός πολύ μεγαλύτερου οργανισμού.
Αυτός
ο χορός του κυττάρου για τον Θωμά Ζαμπακά εκφράζεται με την ενασχόλησή του ως
ιεροπαίδι.
Το
ιεροπαίδι ή το παπαδάκι, όπως αλλιώς λέγεται, είναι ο μικρός που
φοράει άμφια κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας και βοηθάει
τον ιερέα στο έργο του. Από μικρό παιδάκι ο Θωμάς Ζαμπακάς έχει
αγαπήσει την εκκλησία και έγινε το «παπαδάκι» του ναού Αγίου Αθανασίου
Βαλτινού.
Είχε
αποστηθίσει και είχε μάθει σχεδόν όλη την υμνολογία αλλά και το τυπικό της
λειτουργίας και διεκδικούσε με αυτοπεποίθηση τη θέση του στο ψαλτήρι.
Στο ψαλτήρι με τον Πατήρ Κων/νο Ζαχαράκη και τον ψάλτη Αθανάσιο Ζαμπακά.
Σε
κάθε εκκλησιαστικό τελετουργικό είναι παρών και συμμετέχει είτε βοηθώντας
τον ιερέα στην άσκηση των καθηκόντων του, είτε ψέλνοντας στο στασίδι ως
ιεροψάλτης. Γνωρίζει όλη τη διαδικασία της εκκλησιαστικής παράδοσης, από την
αρχή έως το τέλος κάθε τελετουργικού.
Σήμερα
θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι η ψυχή της ενορίας Βαλτινού, καθώς
διακατέχεται καθημερινά από την αγωνία του χρέους και του καθήκοντος να
υπηρετήσει τον ρόλο του.
Και
είναι σαν να προσπαθεί σκαλί - σκαλί να ατενίσει το θείο φως, να λάβει μέρος
στη θεία δόξα και με τη θεία χάρη να πορευθεί στη ζωή του!
Μετά
την Κυριακάτικη θεία λειτουργία ένας απολαυστικός καφές στο καφενείο για τον Θωμά
και τον Θανάση είναι ότι πρέπει.
