«Το πρώτο της ζωής μου
ταξίδι» & «Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας»
Λίγες σκέψεις για τις ταινίες μικρού μήκους
Πολλές
φορές ένοιωσα την ανάγκη να μπορούσα να ζήσω, έστω και για μια μέρα μόνο, στο
παρελθόν. Να περπατήσω αόρατος ανάμεσα στο πλήθος, να παρατηρήσω τα πάντα, να
ρουφήξω εικόνες, να δω, να μυρίσω, ν' αγγίξω!
Άπιαστο
όνειρο, θα μου πείτε. Αλλά να, που βρέθηκε τρόπος να εκπληρωθεί αυτός ο πόθος.
Με την παρατήρηση, τη μνήμη, τη φαντασία, καταγράφηκαν, σχεδιάστηκαν και
συντέθηκαν σε ένα έργο, όλα εκείνα τα στοιχεία του παρελθόντος που απαιτούνταν
έτσι ώστε, κατά κάποιο τρόπο, να γίνουν βίωμα.
Παρατηρώντας
την εκδημία των πολλών γνωστών και φίλων μου, την θεαματική αλλαγή στα ήθη και
στην ζωή, θέλησα να αφήσω το δικό μου ίχνος, να μεταφέρω στους νεότερους την
αντικειμενική καταγραφή της καθημερινότητας, της γιορτής, της σχόλης. Να
καταγράψω δηλαδή, εμπειρίες και βιώματα από το πανηγύρι του χωριού, και από τον
εναγώνιο αγώνα της επιβίωσης των ανθρώπων, στους χώρους εργασίας. Να περάσω
στην αθανασία το πλήθος των φίλων μου, των γνωστών μου, των οικείων μου, των
συγχωριανών, που ζούσαν στο χωριό μου, το Βαλτινό και το έδιναν χρώμα, ζωντάνια
και παλμό.
Και
μαζί με αυτούς να δώσω βήμα και υπόσταση σε κάθε λαϊκό τύπο, στον αγρότη, στον
κτηνοτρόφο, στον επαγγελματία, στον μικροπωλητή, στον οργανοπαίχτη, στον
χορευτή, και σε κάθε μορφή που έκανε το χωριό μοναδικό.
Οι
περισσότεροι δεν ζούνε πια. Όμως ζούνε βαθιά μέσα μας και όπως λένε κι οι
στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου:
«Αν κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δεν θα
βρεις μόνον εσένα,
αλλά όλους τους άλλους
τους
μικρούς και τους μεγάλους
γιατί ο
χρόνος είναι ένας
και δεν
πέθανε κανένας».
Οι
ταινίες αυτές, εκτός από φόρο τιμής στους προγόνους και στον τόπο, αποτελούν
και την υπεράσπιση των αξιών που μας κληροδότησαν. Αξίες που νοηματοδοτούν τη
ζωή και προσφέρουν μια πηγή ευτυχίας.
Με
βαθιά ενσυναίσθηση για τον τόπο, την προσφορά, τη συνέχεια.
Δημήτρης Τσιγάρας
