Σ’
αυτό το μικρό ποταμάκι με το περίεργο όνομα «Ανάποδος» συμπυκνώνονται όλα τα
παιδικά μου χρόνια. Ήταν το μεσημεριανό μου καταφύγιο, όταν ξέφευγα από τη
φροντίδα των γονιών και υπέκυπτα στις μαγικές περιπέτειες της παιδικής
συντροφιάς. Εδώ μάθαμε κολύμπι, επειδή τότε τα νερά ήταν και πιο πολλά και με
αρκετό βάθος και πλάτος κι εδώ μάθαμε ψάρεμα με δίχτυα ή με τα χέρια μέσα στα
βούρλα και τη πολυποίκιλη φυκοειδή χλωρίδα του ποταμού. Εδώ είχαμε βάρκα, που,
παρ’ όλα τα νερά που έμπαζε, ανεβοκατεβαίναμε μαζί της ασταμάτητα τον ρου και
μέσα στο κατάστρωμά της συσσωρεύαμε καβούρια, καραβίδες, χέλια, μπριάνες και
κεφαλόπουλα, τα οποία μοιράζαμε με κλήρωση στο τέλος του παιχνιδιού.
