Ο κόσμος γύρω μας προσφέρεται αφειδώς για τη δημιουργία φαντασιακών εικόνων που παραπέμπουν στους κρυφούς φόβους μας ή στις ονειρικές επιθυμίες. Όταν ήμουνα παιδί έβλεπα με τη διεσταλμένη φαντασία μου εικόνες μέσα στα θολά νερά και τα αντικαθρεφτίσματα των ποταμών ή πάνω στα αναμαλλιασμένα σύννεφα, που ο άνεμος τα μετέτρεπε σε ένα εναλλασσόμενο καλειδοσκόπιο μαγικών μορφών. Πιο κοντά μου όμως ήταν τα δέντρα που με τη βοήθεια του κισσού ή του ιξού και άλλων περικοκλάδων (και λίγη έξαψη δική μου) δημιουργούσαν μέσα στο σύθαμπο τιτάνιες μορφές που με τυραννούσαν μετά στον ύπνο μου. Χθες σε μια περιδιάβαση μεσημεριάτικη έπεσα πάνω στον “δράκο του κισσού”, που μάλλον είναι μια ανανέωση αξέχαστης παιδικής μου εικόνας στο ίδιο ακριβώς σημείο. Γι’ αυτό λένε πως οι παλιοί μας φόβοι δεν χάνονται και πάντα μας ακολουθούν.
Του Ηλία Κεφάλα
