Με
θλίψη κοιτάζω τις τελευταίες φλέβες νερού που μένουν ακόμα εν ζωή στην πεδιάδα
μας. Εδώ κάποτε υπήρχε ένα ποτάμι με πλούσια βιοποικιλότητα, που ήταν η χαρά
της νεολαίας. Κολύμπι, ψάρεμα, παιχνίδι. Τώρα τα πολλά νερά έφυγαν για πάντα.
Τα ψάρια χάθηκαν. Οι όχθες αποψιλώθηκαν. Τα μεγάλα γέρικα δέντρα ξεράθηκαν και
κόπηκαν. Οι άνθρωποι χάνονται κι αυτοί μαζί με τις μνήμες τους και η λύπη
διάχυτη βουρκώνει μέχρι και το βουνό, που θέλει να αντισταθεί.
Του
Ηλία Κεφάλα
