Ο Έρωτας και η Αγάπη στη δημοτική μας ποίηση

Εβγάτε αγόρια στο χορό, κορίτσια στα τραγούδια
πέστε και τραγουδήσετε πώς πιάνεται η αγάπη.
-Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλια κατεβαίνει
κι από τα χείλια στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει.

Δεν ειν’ ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις
μον’ είναι βάτος μ’ αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις.

Η αγάπη θέλει φρόνηση, θέλει ταπεινοσύνη,
θέλει λαγού περπατησιά, αϊτού γληγοροσύνη.

Μάτια με μάτια βλέπονται κι αχείλι δε φιλιέται
κορμί δεν αγκαλιάζεται, αγάπη δε λογιέται.

Η αγάπη βράχους καταλεί και τα θεριά μερώνει
κι εγώ την έχω στην καρδιά, γι αυτό με θανατώνει.

Ο έρωτας ανυφαντής με πανουργία εγίνη
αράχνη έστησε ψηλά και πιάστηκα σ’ εκείνη
και για να φύγω δεν μπορώ, με τα φτερά με σώνει
αυτός ζυγώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει.

Δεν είναι πόνος να πονεί, πόνος να θανατώνει
σαν την αγάπη την κρυφή, που δεν ξεφανερώνει.

Δίχως χιονιά χιονίζομαι, δίχως βροχές βροχιέμαι
δίχως μαχαίρια σφάζομαι, όντας σε συλλογιέμαι.

Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι τρέμω κι αναστενάζω.

Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή μ’ και την καρδιά μ’ εσύ μου την ορίζεις.