Σε συνδυασμό και με τους στίχους που σκιαγραφούν και
αποδίδουν το πορτρέτο του αγρότη, συντίθεται μια ωραία ανάρτηση, την οποία και τους
την αφιερώνουμε.
Γιέ, της Δήμητρας εσύ,
ω! Θεσσαλέ, αγρότη,
ηλιοκαμένε, θεριστή,
ακούραστε, στρατιώτη.
Τα νάματα του Πηνειού,
της Πίνδου τα λιθάρια,
μοίραιναν τη διάβα σου,
στου κάμπου τα λιβάδια.
Στον πυρετό της νιότης σου,
αφέντης, δουλευτής,
έραινες τον ιδρώτα σου,
στη μήτρα της μάνας γης.
Του μόχθου σου η πληρωμή,
το οργίασμα της φύσης,
σαν έρθει εκείνη η στιγμή,
που είναι να θερίσεις.
ω! Θεσσαλέ, αγρότη,
ηλιοκαμένε, θεριστή,
ακούραστε, στρατιώτη.
Τα νάματα του Πηνειού,
της Πίνδου τα λιθάρια,
μοίραιναν τη διάβα σου,
στου κάμπου τα λιβάδια.
Στον πυρετό της νιότης σου,
αφέντης, δουλευτής,
έραινες τον ιδρώτα σου,
στη μήτρα της μάνας γης.
Του μόχθου σου η πληρωμή,
το οργίασμα της φύσης,
σαν έρθει εκείνη η στιγμή,
που είναι να θερίσεις.