Μου
αρέσουν πολύ τα πυκνά κι αδιαπέραστα δάση, που τα στολίζουν στενά μονοπατάκια, για
να τα διέρχονται και να τα τιμούν μόνον οι ευπρεπείς οδοιπόροι.
Δεν μου αρέσουν τα δάση με τους άνετους δασικούς δρόμους, χωρίς ασφαλισμένες μπάρες
διέλευσης, επειδή διευκολύνουν τα τζιπ των κυνηγών και άλλων απρεπών οδηγών, που
ξέρουν μόνο να καταπατούν και να ρυπαίνουν κάθε κρυφή γωνιά τους.
Δεν μου αρέσουν τα δάση που διευκολύνουν τους αμύητους να τα βεβηλώνουν.
Αν δεν σώσουμε το δάσος, αυτό το βαθύ, κρυπτικό και παχτωμένο από σιωπή δάσος, πώς
θα μπορεί κι εκείνο να μας σώσει;
Του
Ηλία Κεφάλα
