Αν κάνεις μια βόλτα μέσα στην πόλη των Τρικάλων και
εστιάσεις την προσοχή σου σε παλιά κτίρια, διαπιστώνεις την ύπαρξη
αρκετών αντιπροσωπευτικών δειγμάτων μιας άλλης εποχής, μιας άλλης κλίμακας, μιας
άλλης αισθητικής.
Μικρά κομψοτεχνήματα, αλλά και απλά φτωχικά οικήματα μιας περασμένης
εποχής, που το καθένα μας αφηγείται την ιστορία του και όλα μαζί την ιστορία
της πόλης μας, που λίγοι ακούμε και ακόμα λιγότεροι κατανοούμε.
Παράλληλα όμως, διαπιστώνεις και την υποβαθμισμένη υλική
φθορά, την εγκατάλειψη και γενικότερα τον παρακμιακό κτιριακό ιστό της πόλης.
Περιθωριοποιημένες εγκαταστάσεις, παρατημένα κουφάρια,
διατηρητέα υπό κατάρρευση, σπασμένα κουφώματα, μισογκρεμισμένα τμήματα της
οροφής, κλεμμένα κιγκλιδώματα, ξεχαρβαλωμένες πλάκες, γκράφιτι, απομεινάρια
ξεραμένων δέντρων, και δίπλα σωρεία σκουπιδιών και έντονη δυσοσμία.
Παλεύοντας τη ρωγμή του χρόνου, τη φθορά της πόλης, την
αδιαφορία των ανθρώπων και ενίοτε την έκφρασή τους, τη φυσική τους ανάγκη ή και
τον αποτροπιασμό και την εκδίκησή τους, στέκουν και αυτά εκεί. Εγκαταλελειμμένα,
χωρίς την πιθανότητα δημιουργίας συνθηκών συντήρησης, ανανέωσης και πρότασης
για το μέλλον.
Σπαράγματα ενός εξαφανισμένου παρελθόντος που αρνούνται να
παραδοθούν στην μοίρα τους.
Μια φωτογραφική αποτύπωση, όσων από αυτά έπεσαν στην
αντίληψή μας και κέντρισαν το ενδιαφέρον μας, ως σπαράγματα ενός κόσμου που μας
αποχαιρετάει σιγά - σιγά, βοηθάει στην καταγραφή, στην ανάδειξη και στη διάσωση
της συλλογικής μνήμης, μετατρέποντας την αναπόληση σε αναβίωση λησμονημένων
αισθήσεων.
