Έτσι
κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ
στα Βαλτσινιώτικα
θα
λέμε τον καημό μας,
τα
βάσανα, τις πίκρες μας,
τα
«ωραία» απ’ το χωριό μας.
Ως
Βαλτσινώτης χάζευα στο δρόμο κάποια μέρα
και
μία κοπέλα πέρασε με μπρίο και αέρα!!!
Ο
έρμος αντραλίστηκα απ’ το πολύ το σέξι…
όταν
μπροστά μου διάβηκε χωρίς να με προσέξει.
Αμέσως έχασα μεμιάς τ’ αυγά και τα πασχάλια
και
χίλια δυο σκεφτόμουνα και μου ’πεφταν τα σάλια!
Μα
σκέφτηκα μετά ψύχρα κι εν ηρεμία πάση
και
φώναξα: «στο διάολο, κι αυτή δεν θα γεράσει;»
«Όσα
δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»
έγραφαν
κάποτε, παλιά σε κάτι καλαντάρια.
Μ’
αν είναι η σκέψη βάσανο, νόσος και μας παιδεύει,
η
σκέψη όμως μονάχα τη σκέψη μας γιατρεύει…
