Της Κατερίνας Κεχαγιά
Το 1990 πέθανε ο Γιάννης Ρίτσος, αυτός ο Έλληνας
από την κορυφή έως τα νύχια κι εγώ σήμερα θα ξεκινήσω το άρθρο μου με μια
στροφή της ανυπέρβλητης Ρωμιοσύνης του: «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο
ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα
δε βολεύονται παρά μόνο στην ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο
δίκιο…»
«Δε βολεύονται» επαναλαμβάνει ο Γιάννης Ρίτσος. Εκεί
έγκειται γι αυτόν η Ρωμιοσύνη. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που επικρατεί
μόνο το«βολεύεται»; Συνάδει το ΒΟΛΕΜΑ με τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Έλληνα; Με την
ιστορική και πολιτιστική του παράδοση; Ή μήπως η σημερινή υλιστική,
αντι-πνευματική, πλαστική, μίζερη και αντιπαραγωγική Ελλάδα μαρτυρά πως έχει
αλλοιωθεί κατά πολύ η ελληνικότητά του; Μήπως ο Έλληνας ξέχασε τι θα πει
Έλληνας;
Κάθομαι και αναρωτιέμαι πώς αφήνουμε τόσο καιρό
τους ψευτοσωτήρες- πολιτικούς, τους εθνάρχες-δήμιους να μας
ξεφτιλίζουν, να ξεπουλάνε τη γη αλλά και κάθε ίχνος της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς
μας, να ορίζουν τη ζωή, τις ελπίδες, τα όνειρά μας. Ποιοι είναι αυτοί που
κοστολογούν τον μόχθο μας, την κούρασή μας; Ποιοι είναι αυτοί που ακόμη
και τώρα, ενώ έχουν πουλήσει τα «ιερά καγαθά»της Ελλάδας μας, τον Πολιτισμό
μας, την ιστορία μας, έχουν τα «μούτρα»να εμφανίζονται στα ΜΜΕ καμαρωτοί και
κουστουμαρισμένοι χωρίς ίχνος τσίπας και ντροπής και να δηλώνουν πως κατόρθωσαν
να βγάλουν την Ελλάδα «απ’ την εντατική»; Είναι γελοίο και τραγικό συνάμα αυτός
που οδηγεί σε αργό και βασανιστικό θάνατο κάποιον να επικαλείται και την
ουτοπιστική ανάστασή του!
