Α; Τι
εθίματα είχαμαν; ‘Ελα πιο σ’μα να σι πω…
Τότε
ο κόσμος κράταγε όλη τ’ Σαρακοστή, οι περισσότεροι σέβονταν τη Σαρακοστή, προτού απ’ τα Χριστούγεννα, το Σαραντάημερο.
Εμάς
η μάνα μ’ μάς νήστευε όλη τη Σαρακοστή, για σαράντα μέρες, τότε που ’μασταν
παιδιά. Έκαναμαν το σταυρό μας στου φαΐ, κι μπροστά και πίσου. Του βράδυ μας
έβαναν οι γονέοι μας κι έκαναμαν προσευχή προτού κοιμηθούμε. Εγώ και τώρα
κάνω το σταυρό μ’ και κοιμάμαι.
Τα
Χριστούγεννα τα περίμενάμαν εμείς τα παιδιά επί το πλείστον για να φάμε. Χριστούγεννα
και Πάσχα έτρωγε τότε, κρέας ου κόσμους.
Παραμονή
τα Χριστούγεννα έσφαζάμαν του γ’ρούνι και συμμαζώνονταν τρεις τέσσερις για να
βοηθήσουν, να γδάρουν και να πάρουν του γουρ’νοτόμαρο, για να φκιάσουν
παπούτσια. Γουρνουτσάρχα τα λέγαμι. Τά ‘φκιαναμαν μαναχοί μας αυτά τα παπούτσια, μ’ αυτό
το γουρνοπέτσι.
Του γ’ρούνι δεν το κράταγε όλου ο νοικοκύρης, έδωνε και σ’ αυ’τνούς απ’ δεν είχαν,
γειτόνους, συγγενείς…».
«Ξέρ’ς τι φτώχεια πέρασ’ εδώ;
Το
γελαδ’νό το κρέας δεν τό τρωγάμαν εμείς, δεν ήμασταν μαθ’μένοι.
Α, το
γ’ρούνι τό τρωγάμαν. Ένα τη χρονιά. Κι όχι όλοι, όποιος είχε τον τρόπο. Μοναχά
τα Χριστούγεννα έτρωγάμαν γ’ρουνίσιο κρέας.
Είχαμαν
κοπάδι, γιδοπρόβατα, αλλά δεν τά σφαζάμαν για να τα φάμε. Τά ’χαμαν για έχος ή
τα πούλαγάμαν στο χασάπη να πάρουμε λεφτά, ν’ αγοράσουμε κάνα παντελόνι, κάνα
παπούτσι…
