Τρώγαμε
και πίναμε (το πάλαι ποτέ) στη λίμνη Πλαστήρα των Αγράφων, σε συνέδριο του
Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (εδώ εικονίζομαι με την ιστορικό τέχνης Αθηνά Σχινά και
τον καθηγητή των Παιδαγωγικών Βασίλη Αναγνωστόπουλο), όταν μια περιφερόμενη
τοπική κομπανία μας προσέγγισε ευγενικά και προσφέρθηκε να μας παίξει όποιο
τραγούδι θέλαμε. Μια φωνή από τους συνδαιτυμόνες έδωσε την παραγγελία: «Μια
Παρασκευή το βράδυ η μάνα μου μ’ έδιωχνε». Το τραγούδι ξεκίνησε,
αλλά μετά τον πρώτο στίχο ο βιολιστής κατέρρευσε. Τον πήραν σπαραχτικά κλάματα
και τον ακολούθησαν σιγανά και οι άλλοι οργανοπαίχτες. Με δάκρυα στα μάτια ο
βιολιστής ζήτησε συγγνώμη: «Με συγχωρείτε ρε παιδιά, αλλά είχα ένα κορίτσι και
το ’χασα Παρασκευή». Δοκίμασα πολλές φορές να κάνω αυτό το περιστατικό διήγημα,
αλλά δεν μπόρεσα. Άμα δεν έχεις την κατάλληλη στόφα, απλώς συμμαζεύεσαι και
υποτάσσεσαι στις ελλείψεις σου.
Του
Ηλία Κεφάλα
