Βαλτινό
Τρικάλων, 1950 περίπου. Είμαστε μπροστά στο γειτονικό σπίτι του αδελφού της
γιαγιάς μου, του Παύλου Ριζαριώτη, όπου είχαν υποδεχτεί και φιλοξενούσαν έναν
Αμερικανό. Πιθανόν Ελληνοαμερικανό. Φωτογραφίζεται ανάμεσα από τις πρώτες
εξαδέλφες Ελένη και Ελευθερία και τον θείο μου Αποστόλη, αδελφό της Ελευθερίας,
αδέλφια της μητέρας μου. Ο φιλοξενούμενος σαν κάτι το εξωτικό, κάτι το
αξιοπερίεργο, είχε μαζέψει στην αυλή του σπιτιού όλα τα σχολιαρόπαιδα, που
παρακολουθούσαν μαγεμένα κάθε κίνησή του. Ποιος ήταν; Τι γύρευε εκεί; Κοιτάζω
πάλι και πάλι τη φωτογραφία. Δεν υπάρχει κανένας εν ζωή από τους
εικονιζόμενους, ώστε να μου εξηγήσει το πως και το γιατί. Τι μυστήριος που
είναι ο κόσμος. Πως θαμπώνουν τα χρόνια και οι άνθρωποι εξαφανίζονται; Αν η
ανέμη του χρόνου διέγραφε μια κυκλική πορεία, θα είχαμε την ελπίδα ότι όλα μια
μέρα θα επανέρχονταν. Δυστυχώς όμως ο χρόνος έχει ευθύγραμμη πορεία και ό,τι
περνάει χάνεται για πάντα.
Του
Ηλία Κεφάλα
