Η
Τέχνη, δεν παύει να είναι Τέχνη, ασχέτως από την μορφή που λαμβάνει
(εικονιστική ή μη) και της ταξινόμησής της ως καλής ή κακής.
Ανεξαρτήτως
του αποτελέσματος και της αξιολόγησης
του Ωραίου στην τέχνη, ας κρατήσουμε την ελευθερία μας να την βλέπουμε «ως μια
πόρτα ανοιχτή».
Ο
καθένας καλείται να δουλέψει με ό,τι έχει, τα μέσα που διαθέτει, τον τρόπο που
επιλέγει· όμως, το τελικό αποτέλεσμα, το δημιούργημα, αποκτά αξία μέσω της
ουσίας του-·πρέπει δηλαδή να είναι αληθινό, να προέρχεται από κάτι
βαθύτερο, από μια ενδιαφέρουσα σκέψη ή μια έξυπνη ιδέα- πρέπει να οδηγεί μόνο
του τον καλλιτέχνη να εκφράσει κάτι που δεν μπορεί να αποφύγει να
εκφράσει.
Στην
προκειμένη περίπτωση, γίνεται μια προσπάθεια να βρεθεί ένας τρόπος έκφρασης δουλεύοντας
πειραματικά την σύνθεση των έργων, με σκίτσα πάνω σε χαρτί, συνδυάζοντας με
φτωχά υλικά, συχνά αντικείμενα χωρίς αξία (φρούτα, λαχανικά, ξηρούς καρπούς κ.α.), δημιουργώντας
έτσι ένα ενδιαφέρον θέαμα το οποίο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις του θεατή.
