Ξεφυλλίζοντας
τον αιώνα που πέρασε… Όσα μας κληροδότησε μοιάζει να ωθούνται ολοένα και πιο
βαθιά στο παρελθόν. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Ωστόσο, σπανίως
συνειδητοποιούμε το χάσμα πλέον που μας χωρίζει από έναν κόσμο οικείο μεν, αλλά
οριστικά καταχωρισμένο στις θυρίδες της μνήμης.
Οι
παλιές φωτογραφίες του τόπου μας, πολλές από τις οποίες είναι μικρά
αριστουργήματα ή έστω εξαιρετικές αποδόσεις ενός λαϊκού πολιτισμού υψηλής
διείσδυσης, αποτελούν μια πινακοθήκη επικοινωνίας.
Ξεθωριασμένες
εικόνες από τη φθορά του χρόνου, που αποπνέουν μια συμπαντική απλότητα.
Θυμητάρια
μιας αλλοτινής εποχής αυτές οι φωτογραφίες, που αποτελούν πολύτιμο θησαυρό και
ακριβή παρακαταθήκη για τις ερχόμενες γενιές.
Η
φωτογραφία αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη και μέσω
της εικόνας, αφήνει πίσω αρκετά μνημονικά ίχνη. Ο ρόλος της είναι, να φυλακίσει
την κάθε στιγμή και από την άλλη να μας αφηγηθεί ή να μας αφήσει να αναγνώσουμε
ή να φανταστούμε όλες τις ιστορίες, τα ενδεχόμενα, ή τις διάφορες πτυχές από
τις μυστικές ζωές των εικονιζόμενων.
Να
αναρωτηθούμε, ποια αλήθεια περιέχει μια φωτογραφία που εικονίζει διάφορα πρόσωπα.
Είναι ικανή από μόνη της η φωτογραφία να πει την αλήθεια; Ποιες άλλες αλήθειες
θα αναγνώσουν όσοι δεν ήταν παρόντες τη στιγμή που φυλακίσθηκε εκείνη η στιγμή
του χρόνου;
Έτσι,
παρατηρώντας αυτές τις εικόνες, μας δίνεται επί πλέον η δυνατότητα να αναλογιστούμε και
να φανταστούμε εκείνη, την πρώτη στιγμή της επαφής τους με την φωτογραφική μηχανή.
Εντυπωσιάζει η έκφραση των εικονιζόμενων,
με το αθώο και ειλικρινές βλέμμα τους καθώς ίσως είναι η πρώτη στιγμή
της επαφής τους με την φωτογραφική μηχανή, το βίωμα της αμηχανίας που προκαλεί
η δύναμη της φωτογραφίας.
Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και το ντεκόρ σε αυτές τις φωτογραφίες, αρκούσε για φόντο ένας πλίθινος τοίχος ή μια αναρτημένη κουρελού ή κουβέρτα στο πίσω μέρος.
