Ο
ζεϊμπέκικος χορός είναι ένας προσωπικός μονόλογος. Κάθε κίνηση κάθε βήμα και
κάθε κύτταρο του χορευτή συντελούν σε αυτή την εσωτερική προσευχή.
Δεν πρόκειται για κάποια τυποποιημένη σειρά φλύαρων - ασυνάρτητων βημάτων. Ο ζεϊμπέκικος χορός είναι ένας τρόπος έκφρασης και εκφοράς όσων δεν λέγονται. Ενσαρκώνει το παράπονο και τη νοσταλγία, τον θρήνο και την πίκρα για όσα έμειναν πίσω. Είναι η εσωτερική έκφραση της ήττας. Φανερώνει τη δύναμη της ψυχής και την αδυναμία του σώματος.
Ο αρχαϊκός Θρακιώτικος χορός, που μεταφέρθηκε από τους ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και επανήλθε στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες του 1922, μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, δεν διδάσκεται, δεν υπάρχουν προκαθορισμένες κινήσεις. Πηγάζει από μέσα σου. Κάθε κίνηση και κάθε φιγούρα είναι προσωπική και μοναδική.
Ξεκινάει
το τραγούδι, σηκώνεσαι αργά-αργά και παίρνεις θέση.
Η
τελετουργία αρχίζει.
Ανοίγεις
τα χέρια και αφήνεσαι.
Ένας
προσωπικός μονόλογος ξεκινάει.
Το
βλέμμα πλανιέται στο κενό.
Ο
μόνος θεός είναι πλέον ο ρυθμός, τα εννέα όγδοα, και κάθε σου κίνηση είναι μία
κατάθεση ψυχής.
Κάθε
σου επιφώνημα συνοδεύει τη βαριά ανάσα σου και σιγοντάρει τον αναστεναγμό σου.
Απ’
την αρχή μέχρι το τέλος βιώνεις «ψυχή τε και σώματι» εκείνον τον μοναχικό χορό
που σε βαπτίζει ξανά και σε εξαγνίζει.
