Πιο
δεμένο ζευγάρι από τον Έκτορα και ην Φιλιώ δεν είχα γνωρίσει στην ζωή μου.
Από τα φοιτητικά χρόνια μαζί και συνεχίζουν το ίδιο ερωτευμένοι μέχρι
και σήμερα.
Μετά το στρατιωτικό, ο Έκτορας μετακόμισε στην πόλη της Φιλιώς, σαν ερωτικός
μετανάστης που λένε, και από τότε μαζί στην δουλειά, μαζί και στην ζωή.
Άνοιξαν τεχνικό γραφείο, πολιτικός μηχανικός αυτός, αρχιτέκτονας αυτή και
ούτε που πέρασε από το μυαλό τους να επισημοποιήσουν την σχέση τους με
αρραβώνες, γάμους και τέτοια.
Έλα
όμως που ο γερο- Ευθύμης, ο πατέρας της Φιλιώς, χήρος από χρόνια, δεν μπορούσε
να το καταπιεί. Η δική του κόρη, δυο μέτρα γυναίκα να συζεί, χωρίς ένα χαρτί
στο χέρι που να λέει ότι η σχέση της με τον Έκτορα, ήταν επίσημη! Δεν το
χωρούσε ο νους του.
Φαγώθηκε λοιπόν, να κάνουν έστω έναν αρραβώνα, να έχει κι αυτός να λέει
στον κόσμο, ότι η κόρη του είναι αρραβωνιασμένη και να ξεντροπιάζεται.
Άφησαν
λοιπόν δουλειές και υποχρεώσεις ο Έκτορας και η Φιλιώ κι είπαν να
ικανοποιήσουν τον γερο –Ευθύμη, που είχε και την καρδιά του, μην
έφευγε ξαφνικά, κι έμειναν αυτοί πίσω με τίποτα τύψεις.
Άρχισαν να οργανώνουν τα καθέκαστα που θα γίνονταν στο πατρικό της Φιλιώς, όπου
θα μαζεύονταν κι οι συγγενείς για να γνωριστούν. Μαζί και κάποιοι φίλοι.
Σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ.
«Κοίτα να ’ρθείς» μου είπε ο Έκτορας στο τηλέφωνο, «να έχω κι εγώ
παρέα, να περάσει η βραδιά και να ησυχάσει κι ο πατέρας της Φιλιώς».
Με
τον Έκτορα μεγαλώσαμε στην ίδια αυλή. Μαζί στο σχολείο, μαζί στο πανεπιστήμιο,
μέχρι που μας χώρισε η Φιλιώ.
Παρόλο όμως που ζούσαμε τριακόσια τόσα χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο, η
φιλία ήταν σταθερή και αμετάβλητη.
«Έλα»
μου είπε ο φίλος μου «από νωρίς, να πούμε και καμιά κουβέντα και να
θυμηθούμε τίποτα απ’ τα παλιά. Θα είναι κι η Αλεξάνδρα», συμπλήρωσε με νόημα.
Τι
ήθελε και το έλεγε! Η Αλεξάνδρα ήταν κι έμεινε ο διαρκής και βουβός πόθος μου.
Αδελφή της Φιλιώς ήταν, ένα χρόνο μικρότερή της.
Έλα όμως που εγώ δεν ήμουν ο δικός της πόθος! Ωραίο κορίτσι. Με πελώρια
μάτια κι ευκίνητο, αέρινο κορμί που σαγήνευε. « Ελαφίνα» την είχα βαφτίσει,
και της άρεσε.
Η Αλεξάνδρα έγινε δικηγόρος κι έμεινε να δουλέψει στην πρωτεύουσα, κι εγώ
γύρισα στον τόπο μου και έτσι χωρίσαμε.
Εκείνη όμως η φλόγα έμεινε να κρυφοκαίει και κάτι μέσα μου να μου λέει πως η
ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Και ποιος ξέρει, κάποια μέρα μπορεί…
Ξεκίνησα
με το αυτοκίνητο σχεδόν χαράματα για να φτάσω σχετικά νωρίς, να μην χαλάσω το
χατίρι του φίλου μου. Αν και κατά βάθος πιο έντονη ήταν μέσα μου η λαχτάρα
που θα ξανάβλεπα την Αλεξάνδρα.
Πήρα
μάλιστα και ένα δώρο μην πάω με άδεια χέρια, που λένε. Ήταν ένα καινούργιο
μοντέλο υπολογιστή που θα τον χρησιμοποιούσαν στο γραφείο τους.
Τι να έπαιρνα βάζο η σερβίτσιο και να γελάνε μαζί μου;
Το
πατρικό της Φιλιώς ήταν μια πέτρινη παλιά μονοκατοικία. Όταν όμως πλησίασα την
πόρτα, κατάλαβα πως το σπίτι ήταν έρημο και κατάκλειστο. Ξαφνιάστηκα.
Έλεγξα πάλι τον δρόμο και τον αριθμό. Δεν είχα κάνει λάθος. Παραξενεμένος τηλεφώνησα
από το κινητό μου τον Έκτορα.
«Είμαι έξω από το σπίτι και δεν βλέπω να υπάρχει ψυχή. Τι τρέχει;»
«Άστα, τραγωδία» μου απάντησε με φωνή γεμάτη πανικό. «Είμαστε όλοι στο
νοσοκομείο της Λάρισας και ψάχνουμε. Η Αλεξάνδρα ταξίδευε με το νυχτερινό
τραίνο, μ’ αυτό που έγινε το κακό στα Τέμπη. Δεν βρέθηκε ούτε ίχνος της μέσα
στα συντρίμμια».
Έμεινα
έχοντας στο ένα χέρι το δώρο και στο άλλο το τηλέφωνο. Η είδηση ήταν πολύ
μεγάλη για να την χωρέσει το μυαλό μου.
Μπήκα
στο αυτοκίνητο κι επιστρέφοντας, ο νους πάλευε να βρει τρόπο να μην
κάνει αποδεκτή την είδηση της απώλειας.
Πολλά πράγματα στην ζωή μένουν ζωντανά μέσα από κάποιο παραμύθι. Αυτό θα
έκανα και εγώ. Έχτισα λοιπόν τον δικό μου μύθο, το δικό μου παραμύθι, για να
μπορέσω να την κρατήσω ζωντανή.
Η Αλεξάνδρα, λέει, ταξιδεύοντας, αποκοιμήθηκε κουρασμένη μέσα στο βαγόνι.
Εκεί, περνώντας κάτω από την σκιά του Ολύμπου την είδε από ψηλά και την
ζήλεψε η θεά Αφροδίτη. Έτσι κοιμισμένη την άρπαξε και την έκανε ιέρεια σε έναν
από τους ναούς της.
Εκεί που κάποια μέρα μπορεί να την ξαναβρώ.
Του
Χρήστου Γκίμτσα
