ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

Λέω γιὰ τὸ νερό:

Νὰ εἶναι ἀπὸ μέταλλο ἤ ὄχι;
Ὄχι; Τότε ποῦ βρίσκει δύναμη καὶ μὲ σηκώνει
Καὶ μὲ τσακίζει στὶς ἀκτές;

Νὰ εἶναι μήπως ἀπὸ σάρκα; Σίγουρα εἶναι
Ἀλλιῶς, γιατὶ φωνάζει «ἄχ» καὶ «μή», κάθε ποὺ μπήγω
Τὸ μαχαίρι μου

Νὰ εἶναι πάλι ἀπὸ αἷμα; Δύσκολα λέω ὄχι
Γιατί, ποῦ βρίσκει αὐτὸ τὸ ἄλικο καὶ βάφει
Τὰ ἀκροδάχτυλά του.

Ἀλλὰ καὶ πάλι νὰ πεῖς δὲν εἶναι ἀπὸ κρασί;
Τόσα μεθύσια ἔκανε τοῦ ἥλιου
Στὰ φαρμακερὰ τοῦ Αὐγούστου μεσημέρια

Μοῦ φαίνεται ἔτσι ἁπλὰ πρέπει νὰ τὸ σκεφτῶ:
Ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ καθαρὸ νερό
Ἡ πιὸ μεγάλη θαλπωρή
Ἡ τελευταία ἐλπίδα τῶν πραγμάτων
Τὸ χῶμα, ὁ ἀφρός, ὁ ἄνεμος καὶ τὰ κεριὰ τῆς σπαραγγιᾶς
Καὶ τὰ νεροκολόκυθα

Ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ καθαρὸ νερό
Καὶ ἡ βροχὴ τῶν μπιζελιῶν καὶ ἡ ἀναπνοὴ τοῦ σίδερου
Καὶ ἡ μαύρη στέρνα τοῦ ἁλατιοῦ μὲ τὶς βαθιὲς χαράδρες

Καὶ αὐτὴ ἡ πικρὴ σταλαγματιὰ ποὺ στάζει μὲς στὰ μάτια μας
Καὶ ἡ νύχτα, καὶ ἡ μέρα, καὶ οἱ ἐποχὲς
Καὶ τὰ μοιρογνωμόνια τοῦ χρόνου

Του Ηλία Κεφάλα

[Από τη συλλογή "Μεταλλαγή στο Απροσδόκητο", Αιγόκερως 1982, Θεωρία 1984