Με τη γλώσσα του τόπου μας (Ντοπιολαλιά)

 

Η Κουστάντου κι η Βασίλου ανταμώθκαν μια μέρα, τηρίθκαν κατάματα κι αφού γνώρσει η μία τ’ν άλλην, άνοιξαν τ’ς αγκαλιές, φλίθκαν σταυρουτά κι ρουτάει η Κουστάντου:

-Ισύ είσει μαρή χαζουβασίλου;

-Iγώ είμει μαρή χαζουκουστάντου!

-Ούι! πόσα χρόνια έχουμει να ανταμουθούμει;

-Απ’ του γάμους Βασίλουμ. Είχα έρθει κι γω τότι, σμαδιακιά χρουνιά, είχαν ξιπατουθεί τα πρόβατα απ’ τη χλαπάτσα.

-Πιρνάς καλά μη τουν άντρας, μαρή Κουστάντου;

-Καλά πιρνάου Βασίλου μ’, δε κραίνι ντιπ, στόμα έχει κι μιλιά δεν έχει. Nτιπ χαιβάνι είνει, ό,τι θέλου τουν κάνου. Ισύ μαρή Βασίλου πήρεις καλόν άντρα;

-Αχ Κουστάντουμ, η θκόζμ είνει ζαβός, ούλου βρίζει κι φουνάζει, μη λαχτάρσει… Τι πιριμέντς απού νευρικό άνθρουπου… Χαζουντάμαρου είνει, απ να τουν βαρέσει μέσα, τουν κιαρατά! αλλά τι να κάνου...;

-Άι μαρή, μη στεναχουριέσει, τυχερά είναι αυτά… Άιντι πάμει τώρα στου χουριό να ξιαστουχείς λίγου κι απέ, απαράτατουν να του φάει η μαρμάγκα!