Τα παιδιά της καταιγίδας σήμερα

 

Ο Γκάντι είπε κάτι πάρα πολύ ωραίο, ότι «Η γη έχει τροφή και χώρο για όλους, όχι όμως για την αλαζονεία και την απληστία ενός εκάστου εξ αυτών».

Η νέα γενιά μπορεί να μην πιστεύει λογικά ότι θα αλλάξει τον κόσμο, μπορεί να μην έχει ψευδαισθήσεις και είδωλα, να αμφισβητεί ιδεολογίες και πρόσωπα, όμως στην ουσία μέσα της δεν μπορεί παρά να θέλει να είναι μέσα σε έναν κόσμο εύρυθμο και φωτεινό.

«Ουδείς εκών κακός». Η κακία είναι αποτέλεσμα άγνοιας των νόμων του σύμπαντος κόσμου. Ο άνθρωπος από τη φύση του επιθυμεί την αγάπη, τη φιλία, την αρμονία, τον έρωτα, τη ψυχαγωγία... Κανείς δεν θέλει να ζει μέσα σε ένα χάος. Το χάος, λένε στη θεωρία του χάους, στη φυσική, ότι αυτορυθμίζεται. Όταν βαδίζεις σε έναν δρόμο που σε βγάζει σε αδιέξοδο, τότε κάποια στιγμή γυρίζεις πίσω και ακολουθείς άλλον δρόμο μέχρι να φτάσεις στο προορισμό σου.

Τα παιδιά που ζουν σήμερα σε αυτό το χάος, στην ανασφάλεια, στην κρίση, που δεν περιμένουν σύνταξη, δεν ξέρουν αν στα γεράματα θα έχουν φάρμακα, που δεν ξέρουν αν θα πρέπει να πάνε στη γη του πυρός για να βγάλουν ένα μεροκάματο, και τι θα γίνει όταν θα πεθάνουν οι γονείς και κοπεί η σύνταξη, αυτά τα παιδιά, ακριβώς για αυτό, θα αναγκαστούν για να επιβιώσουν ως ομάδα, ως είδος, να ανακαλύψουν νόμους του σύμπαντος που εμείς οι παλαιότεροι δεν χρειάστηκε να γνωρίσουμε.

Για αυτά τα παιδιά έγραψε ο Νίκος Γκάτσος τους προφητικούς στίχους, που μελοποίησε και έκανε τραγούδι ο Μάνος Χατζιδάκις:

Τα παιδιά της καταιγίδας σήμερα

μ’ αλυσίδες μηχανές και σίδερα

της ζωής το νόημα προδώσανε

και στους σκύλους όλα τ’ άγια δώσανε, δώσανε

 

Πίσω μου γκρεμός μπρος μου ποταμός

σ’ άγριους ουρανούς ταξιδεύει ο νους

μάνα μου, μάνα μου ποιος μας άγγιξε;

την φτωχή μας καρδιά ποιος την στράγγιξε;

πίσω μου γκρεμός μπρος μου ποταμός

πάρε με καημέ, παρηγόρα με...

 

Τα παιδιά της καταιγίδας φύγανε

μη ρωτήσεις μη ρωτάς που πήγανε

το στερνό τους καλοκαίρι κάψανε

και στη στάχτη τ' όνομά τους γράψανε

 

Πίσω μου γκρεμός μπρος μου ποταμός

 σ’ άγριους ουρανούς ταξιδεύει ο νους

μοίρα μου, μοίρα μου ποιος μας μάτιασε;

την φτωχή μας καρδιά ποιος κομμάτιασε;

πίσω μου γκρεμός μπρος μου ποταμός

πάρε με καημέ, παρηγόρα με.