Απεβίωσε ο συγχωριανός Μιχάλης Ε. Παπακώστας

 

Απεβίωσε την Τετάρτη 5 Ιουλίου 2023 ο συγχωριανός μας Μιχάλης Παπακώστας σε ηλικία 62 ετών. Ο Μιχάλης Παπακώστας του Ευαγγέλου και της Αφροδίτης  γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1961. Παντρεύτηκε με την Κωνσταντινιά  και απόχτησαν δύο παιδιά, την Αφροδίτη και τον Παύλο.

Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε  την Παρασκευή 7 Ιουλίου και ώρα 19:00 στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων.

Τον επικήδειο λόγο για τον εκλιπόντα εκφώνισε ο Στέφανος Βαγγελός

«Το τελευταίο «αντίο» 7.7.2023

Αγαπημένε μας Μιχάλη,

Την ώρα που σου απευθύνουμε το τελευταίο «αντίο» είναι πολύ μεγάλη η στεναχώρια και αβάσταχτος ο πόνος.

Είμαστε εδώ για να σε αποχαιρετίσουμε όλοι μαζί. Στο πλευρό σου, πριν το τελευταίο ταξίδι σου, η οικογένειά σου:

Τα πολυαγαπημένα σου παιδιά Αφροδίτη και Παύλος και η αγαπημένη σου σύζυγος Ντίνα.

Δίπλα σου, ο αδερφός σου με την οικογένειά του, αγαπημένοι συγγενείς, συγχωριανοί και φίλοι που σε αγαπήσαμε.

Κάποιοι από μας είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε μαζί. Πήγαμε στο ίδιο σχολείο, παίξαμε στις ίδιες αλάνες, σεργιανίσαμε στις ίδιες γειτονιές, μπαινοβγαίναμε στα ίδια σπίτια, μοιραστήκαμε το φαγητό μας.

Ζήσαμε μαζί πολλά. Στηρίξαμε ο ένας τον άλλο, γίναμε φίλοι.

Ήρθε η περίοδος της νιότης. Εσύ ειδικευόμενος στην τέχνη σου, κατάφερνες με τα χρώματά σου να συμβάλλεις στο χτίσιμο του καινούριου, να ομορφαίνεις την καθημερινότητα των ανθρώπων, να αλλάζεις την ψυχική τους διάθεση, αλλά δεν σου αρκούσε αυτό.

Ζούσαμε τη φτώχεια, τη βιοπάλη, την κοινωνική αδικία γύρω μας και θέλαμε να κάνουμε κάτι πιο σημαντικό. Τότε μας συνεπήρε το όραμα να αλλάξουμε τον κόσμο. Να τον κάνουμε ειρηνικό, δίκαιο, χωρίς φτώχεια κι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με ελευθερίες και δικαιώματα για όλους! Κι έτσι ανταμώσαμε με άλλους συνομήλικους και εκτός από φίλοι γίναμε και σύντροφοι στον κοινό μας αγώνα. Κοινές αναζητήσεις, αγωνίες, πολιτικές δράσεις, προβληματισμοί σε δύσκολους καιρούς.

Προσπάθησες στη ζωή σου, έμεινες σταθερός σε αυτές τις πανανθρώπινες αξίες πιστεύοντας πως πάνω από το ατομικό συμφέρον πρέπει να βάζουμε την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. Δύσκολος δρόμος για έναν βιοπαλαιστή, πολλά τα προβλήματα αλλά δρόμος τίμιος. Δρόμος που αξίζει να τον περπατούμε με ψηλά το κεφάλι.

Θυμάμαι : “Να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι. Να ρίξουμε τον σπόρο! Κι αν δεν καρπίσει τώρα, θα ζήσουν καλύτερα τα παιδιά, οι νέες γενιές που θα ΄ρθουν”.

Δικά μας παιδιά δεν είχαμε ακόμη. Για τα παιδιά όλου του κόσμου νοιαζόμασταν.

Η ζωή συνέχισε τον ανήφορό της. Δούλευες πάντα αθόρυβα και σεμνά προσφέροντας τον καλύτερο εαυτό σου. Συστηματικός, υπεύθυνος, πολύ καλός επαγγελματίας. Λογάριαζες τη γνώμη του άλλου, σεβόσουν την παρουσία του, υποστήριζες με πάθος ότι θεωρούσες σωστό και δίκαιο.

Το ενδιαφέρον σου για τα κοινά και η διάθεσή σου για προσφορά στον τόπο μας σε οδήγησε να ασχοληθείς και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την οποία υπηρέτησες από τη θέση του Προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου.

Τα χρόνια κύλησαν. Ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη, η εκτίμηση και η αγάπη παρέμειναν.

Κάπου εκεί η ζωή σου χαμογέλασε και έφερε στο δρόμο σου την καλή σύζυγό σου Ντίνα και τα παιδιά σου που τα λάτρεψες. Έτσι άρχισε μια νέα περίοδος που σου χάρισε πολλές ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές και πάνω από όλα τη χαρά και την αγάπη των παιδιών, που έγιναν το κύριο μέλημά σου. Στάθηκες υπεύθυνος γονιός, σωστός γονιός θέλοντας να προσφέρεις στην οικογένειά σου ό,τι καλύτερο μπορούσες.

Ήταν τα ωραία χρόνια ! Χρόνια αυξημένων ευθυνών αλλά ωραία χρόνια!

Μετά ήρθαν τα δύσκολα...

Η ύπουλη ασθένεια σε χτύπησε. Εσύ που έμαθες όμως να αγωνίζεσαι, στάθηκες όρθιος! Δεν λύγισες! Ξαναγύρισες στη δουλειά, γέμισες γύρω σου ελπίδες και ανακούφιση.

Όμως το ένα χτύπημα διαδέχονταν το άλλο.

“Θα το παλέψω όσο μπορώ”, μου είπες.

“Ελπίζω να τα καταφέρω”.

Στα δύσκολα αυτά χρόνια οι δικοί σου άνθρωποι έδωσαν τον δικό τους αγώνα. Είχες δίπλα σου ακούραστους συμπαραστάτες. Η δική σου ελπίδα τους δυνάμωνε. Ο δικός σου αγώνας, αγώνα που έδινες με υπομονή, θέληση για ζωή και αξιοπρέπεια τους εμψύχωνε. Εσύ αντλούσες δύναμη από την αγάπη που σου πρόσφεραν και οι δικοί σου άνθρωποι έπαιρναν δύναμη και κουράγιο από ένα δικό σου χαμόγελο, από τον δικό σου καλό λόγο.

Πάλεψες πολλές φορές! Σηκωνόσουν και πάλι.

Η τελευταία μάχη ήταν η πιο δύσκολη. Τα μέσα της Ιατρικής επιστήμης εξαντλήθηκαν. Συνέχισες να δίνεις τον αγώνα μόνος σου.

Είναι άδικο να φεύγουν άνθρωποι που δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής. Χτες ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Αντώνη. Σήμερα συγγενείς και φίλοι αποχαιρετούμε εσένα.

Ξέρουμε ότι από ενέργεια δημιουργηθήκαμε και ενέργεια θα γίνουμε.

Όπου κι αν βρεθείς, θα περιμένουμε ένα σημάδι, μια μικρή αναλαμπή για να επικοινωνούμε νοερά μαζί σου!

Θα σε θυμόμαστε πάντα!

Καλό ταξίδι στη γειτονιά του κυρ- Βαγγέλη, της κυρα- Αφροδίτης, στη γειτονιά φίλων και συγγενών που έφυγαν, στη γειτονιά των Αγγέλων!

Καλό ταξίδι Μιχάλη! Θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας!».