Η λεύκα

Στέκεται λυγερόκορμη και με κοιτά. Τα πράσινα μάτια της καρφώνουν τα δικά μου. Ελαφρός κυματισμός του Οκτώβρη, μια στο χειμώνα και μια στο καλοκαίρι.

Απλώνει τα στήθη της, γυναίκα υγρή, πάνω στο κορμί μου.

Τα τρυφερά της φύλλα, χέρια απαλά, χαϊδεύουν τ' άσπρα μαλλιά μου.

Γέρνω την πλάτη μου στο κορμί της και με διαπερνά απροσδιόριστη ευτυχία.

Πόσο μικρός νοιώθω στις ρίζες της. Αυτή θεόρατη συνομιλεί μυστικά με τα σύννεφα. Άκουσα τους ψιθύρους της πριν.

Καθάρισε ο ουρανός. Ζέστανε η μέρα. Ο ήλιος ασημίζει τα φύλλα της.

Αγκαλιάζω το κορμί της κι χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα.
Σ' ένα απέραντο λιβάδι μόνοι μας. Εγώ και η λεύκα. Ερωτευμένοι.

του Κωστή ταξιδεύων