Το διάφανο όνειρο

Ευτυχής μέσα στο όνειρο έζησα. Δυστυχής στα έργα της άμοιρης ανθρωπότητας. 
Πάνω κι απ' τους ανθρώπους αγάπησα τα ποτάμια που κυλάν ακούραστα να συναντήσουν την γαλάζια φωλιά του παραδείσου. Αγάπησα τα βουνά και τα δέντρα, τα ζώα και τα φυτά. Το πέταγμα των αετών σε απόμακρες κορυφές, τις τρεμάμενες φωτιές της νύχτας και την πάχνη του θεσσαλικού κάμπου τις χαραυγές. 
Απλοί άνθρωποι του μόχθου τα ηλιοβασιλέματα του Κόζιακα.
Άνθρωποι τέρατα μου κρύβουν τον ήλιο, σβήνουν τα αστέρια τις νύχτες μου. Τις γραμμές των βουνών, αυτές που αγγίζουν τον ουρανό, θωρούν τα κρυμμένα μου μάτια. Το φύσημα και τη σιωπή του αέρα, τη βροχή και τα σύννεφα αγάπησα. Τους άδολους ανθρώπους που καλλιεργούν τη γη αγάπησα.
Αγάπησα τον τόπο μου και τη χώρα μου. Κι όλη την ανθρωπότητα που ονειρεύεται.
Αγάπησα τη θλίψη πιότερο απ' τη χαρά, τους ύμνους της Μ. Εβδομάδας πιότερο απ' την ημέρα του Πάσχα. " Ω γλυκύ μου έαρ".
Φορές, φορές μες το θαύμα της ζωής, δεν ξέρω τι ν' αγαπήσω και τι να μισήσω. Η δική μας χώρα - η χώρα των άλλων.
Τότε στέκομαι μετέωρος πάνω στα μάτια σου.
Ξέρω όμως, ποτέ δεν θα αγγίξουν τι δικό μας διάφανο όνειρο, οι ρακοσυλλέκτες των υλικών. 

Κι αυτό είναι κάτι. 

Η ζωή μας.

Του Κώστα Κοτρώνη