Εικόνες από το χωριό Μεγάρχη.

Απόμαχο κι ερημικό στέκει, εδώ και χρόνια στη πλατεία του χωριού Μεγάρχη, το ξύλινο παραδοσιακό περίπτερο. Συντροφιά με τις αναμνήσεις του, που κάποτε, σ’ αυτό το μικρό στεγασμένο κατάστημα, ο περιπτερούχος πουλούσε διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και έσφυζε από ζωή και κίνηση.

Τα περίπτερα έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα, στις αρχές του 20ου αιώνα, ως ελάχιστη μορφή οικονομικής βοήθειας προς τους τραυματίες και τους ανάπηρους των συνεχιζόμενων πολέμων στους οποίους συμμετείχε, η Ελλάδα.

Τώρα εγκαταλελημένο και ερμητικά κλειστό, με την ανατολίτικη φυσιογνωμία του αποτελεί μέρος του σκηνικού ενός κόσμου που αναδομείται και αλλάζει.

Ενώ σε μια άλλη πλατεία του χωριού Μεγάρχη, πάνω στη συμβολή από δύο κολόνες που τις καλύπτει ολότελα ο κισσός, έστησαν το σπιτικό τους οι πελαργοί.

Η φύση ως καλλιτέχνης σε συνεργασία με τους πελαργούς κατάφεραν να φτιάξουν ένα έργο τέχνης απερίγραπτης ομορφιάς και κάλλους.

Το θέαμα εκπλήσσει τον παρατηρητή καθότι, όλο το σκηνικό φαντάζει σαν έντεχνη αρχιτεκτονική κατασκευή και με βάση το σχήμα του παραπέμπει σε στολισμένο χριστουγεννιάτικο δένδρο.

Εκεί φωλιάζει τώρα μια οικογένεια πελαργών. Η φωλιά φτιαγμένη κατά βάση από κλαδιά συμπληρώνεται με χώμα, χορτάρια, χαρτιά και κουρέλια.

Οι Πελαργοί είναι συνηθισμένα πουλιά στην ελληνική ύπαιθρο, και ιδίως στα πεδινά της κεντρικής χώρας. Την άνοιξη επιδεικνύονται ερωτικά με το κεφάλι πίσω, κροταλίζοντας ηχηρά το ράμφος τους. Το καλοκαίρι ξεχύνονται στους βιότοπους, σε  υγρές πεδιάδες και σε θερισμένα χωράφια, όπου αναζητούν τροφή.

Ενώ το φθινόπωρο, μαζί με τα χελιδόνια, μας αποχαιρετούν και φεύγουν για τις θερμότερες χώρες, καθώς μας το θυμίζουν και οι ανάλογοι στίχοι:

«Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά

γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει

κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά

χορτάριασε παντέρημη και μόνη».