Οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες «ερασιτεχνών και επαγγελματιών» φωτογράφων, που τραβήχτηκαν στο Βαλτινό, αλλά και γενικότερα σε όλη την Ελληνική ύπαιθρο, μας αποκαλύπτουν σταδιακά το πρόσωπο μιας ξεχασμένης, αλλά υπό ένα ορισμένο πρίσμα, επίκαιρης Ελλάδας.
Φωτογραφίες για ταυτότητα, ομαδικές φωτογραφίες του καθημερινού μόχθου, αλλά και φωτογραφίες των οικογενειακών, θρησκευτικών και σχολικών γιορτών μας φέρνουν σε επαφή με έναν φτωχότερο, οπωσδήποτε, αλλά μάλλον πιο ευτυχισμένο και σίγουρα πιο αρχοντικό κόσμο.
Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί διψούσαν να αλλάξουν τον κόσμο με το χειρωνακτικό μόχθο, δηλαδή σκάβοντας, φυτεύοντας και χτίζοντας τη γη.
Αυτή τη δίψα, τη χαρά και τον κόπο του μόχθου συνέλαβε μια για πάντα ο φακός του ερασιτέχνη αλλά και του επαγγελματία φωτογράφου, διασώζοντας ένα κοινωνικό σύνολο, μια κοινωνία αξιών.
Οι φωτογράφοι κατορθώνουν να ξεκλέψουν ένα κομμάτι της ψυχής - η οποία όπως από αρχαιοτάτων χρόνων γνωρίζουμε εκβάλλει στο βλέμμα - και να το αποτυπώσουν στο χαρτί.
Για να συλλάβει όμως κανείς τον χαρακτήρα του ανθρώπου μαζί με το πρόσωπο, όπως και για τη δημιουργία κάθε γνήσιου, δηλαδή ειλικρινούς έργου τέχνης, απαιτείται ένας βαθμός αθωότητας. Μια έλλειψη προσποίησης και από τις δύο πλευρές, τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τη φωτογραφική μηχανή.
Τότε, πολύ πριν από την παγκόσμια επικράτηση του πολιτισμού της διαφήμισης και τον συνακόλουθο διαχωρισμό του ανθρώπου από την εικόνα του, οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη προλάβει να εξοικειωθούν με τις φωτογραφικές μηχανές και ο φωτογράφος φωτογράφιζε πρόσωπα αμύητα στην τέχνη της προσποίησης και της αυτοπροβολής.
Έτσι προέκυψαν όλα αυτά τα συγκλονιστικά πορτρέτα. Όλες αυτές οι φωτογραφίες έργα τέχνης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου